ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 182

“หากแม่นางหลิวต้องการจะตัดสินความผิดถูกในวัง เช่นนั้นก็เชิญเถิด!”

สิ้นเสียง หลิวฮุ่ยเซียงยังไม่ทันตอบสนอง

จู่ ๆ ขบวนองครักษ์ก็เดินเข้ามา เว้นเป็นทางเดินอย่างเป็นระเบียบ ดูน่าเกรงขามเป็นที่สุด

หลิวฮุ่ยเซียงกลืนน้ำลายอย่างอดมิได้

ไม่รู้ว่าเพราะหนาวหรือเพราะกลัว ร่างของนางสั่นระริกไม่หยุด

เถ้าแก่หอเริงรมย์เห็นเรื่องกำลังยากที่จะควบคุม จึงเดินมาช่วยพูดกู้ “เมื่อถึงที่หอเริงรมย์ ทุกท่านต่างเป็นมิตรสหายกัน อยู่กันอย่างสงบสุขจะนำพาความร่ำรวยนะขอรับ!”

“ในเมื่อเรื่องมันเกิดในหอเริงรมย์ ต่างฝ่ายก็ต่างมีเหตุผล เช่นนั้นเราจัดการตามระเบียบของหอเริงรมย์เถิด!”

“เมื่อออกจากหอเริงรมย์ ความคับแค้นนานาต่างหายสิ้น! ทุกท่านว่าอย่างไร?”

แขกที่เข้ามาในหอเริงรมย์ต่างเป็นคุณชายคุณหนูตระกูลร่ำรวยที่ฐานะมิธรรมดา วันนี้กระทั่งอ๋องสำเร็จราชการยังเสด็จมา

เถ้าแก่จึงทำได้เพียงแปลงเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็ก หากเป็นเรื่องจนถึงในวังจริง ๆ ก็คงมิเป็นผลดีต่อหอเริงรมย์ของเขาเช่นกัน

ได้ยินประโยคนี้ หลิวฮุ่ยเซียงได้ข้ออ้างในการจบเรื่องทันที

“ใช่ เถ้าแก่พูดถูก ใช้ระเบียบของหอเริงรมย์ในการแก้ปัญหา! ลั่วชิงยวน เจ้ากล้าหรือไม่?”

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว หันหน้ามองไปทางลั่วชิงยวน กำลังจะใบ้ให้นางอย่ารับปาก

แต่ลั่วชิงยวนกลับเอ่ยพูด “มีอะไรให้กลัวกัน!”

ได้ยินดังนี้ หลิวฮุ่ยเซียงยิ้มอย่างได้ใจขึ้นมา “ได้! รับปากแล้วอย่าได้ถอนคำพูด! คนที่ตกน้ำคือข้า ข้าจึงเป็นคนตัดสินเองว่าแข่งสิ่งใด!”

ความเหน็บหนาวกะพริบผ่านนัยน์ตาลั่วชิงยวน นางฟังออกว่าระเบียบที่ว่าคือการแข่งขัน

นางกระตุกมุมปาก “เจ้าจะตัดสินย่อมได้ แต่อย่างน้อยข้าก็ควรรู้ระเบียบของหอเริงรมย์!”

คิ้วของฟู่เฉินหวนยิ่งอยู่ยิ่งขมวดกันเป็นปม เมื่อครู่นางฉลาดเชียว เหตุไฉนตอนนี้จึงโง่งมจนโดดเข้าไปในหลุมพรางที่อีกฝ่ายตั้งใจขุดไว้เองเล่า!

“ลั่วชิงยวน เรื่องนี้…” ฟู่เฉินหวนคิดจะหักห้ามลั่วชิงยวน

หลิวฮุ่ยเซียงกลับเอ่ยขัดอย่างร้อนรน “ท่านอ๋อง เรื่องนี้เป็นปัญหาระหว่างหม่อมฉันและพระชายา ในเมื่อต้องการจะแก้ปัญหา ท่านอ๋องก็ทรงอย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวเลยเพคะ!“