ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 190

“ข้าผิดไปแล้ว! ข้าขอขออภัย หวังว่าพระชายาจะมิถือสา และให้อภัยข้าเถิด!”

สิ้นประโยคนี้ หลิวฮุ่ยเซียงแทบอยากจะเอาหัวโขกกำแพงตาย!

นางกัดฟันมองลั่วชิงยวนอย่างคับแค้น!

หากแค้นนี้มิชำระ นางก็อย่าเป็นคนเสียเลย!

ท้ายที่สุดนางก็คุกเข่าโขกหัวคำนับขอการอภัย ในใจลั่วชิงยวนรู้สึกสะใจเป็นที่สุด จากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องไห้แทบขาดใจของเวินซีหลาน

“คุณหนูหลิวพูดจริงทำจริง”

“ดังเช่นระเบียบของหอเริงรมย์ ความแค้นระหว่างเราถือว่าจบสิ้นลงแล้ว! หากหลังจากนี้คุณหนูหลิวมาหาเรื่องข้าอีก จะถือเป็นการหาเรื่องตำหนักอ๋องสำเร็จราชการ!”

แววตาลั่วชิงยวนกะพริบ เห็นได้ชัดว่านางมองสิ่งที่หลิวฮุ่ยเซียงคิดในใจออก

พูดจบยังมองไปทางฟู่เฉินหวนที่นั่งนิ่งอยู่อีกด้าน “ใช่หรือไม่เพคะท่านอ๋อง?“

ฟู่เฉินหวนมองลั่วชิงยวน มุมปากเขาเผยรอยยิ้มลึกซึ้ง ในใจของเขาสั่นคลอนเบา ๆ นางผู้นี้ช่างมิยอมคนเสียจริง

แต่เขาก็ยังพยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว “เช่นนั้นแล”

เมื่อได้สติว่าตนพูดอะไรออกจากปากไป กระทั่งตัวฟู่เฉินหวนเองยังมิอยากจะเชื่อ

เขาจึงกล่าวตามน้ำต่อ “ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในหอเริงรมย์วันนี้ จบลงในหอเริงรมย์ ที่คุณหนูหลิวดูหมิ่นพระชายา ข้าเองก็จะมิซักไซ้”

“แต่หากมีครั้งหน้า ข้ามิปล่อยไปแน่!”

ได้ยินประโยคนี้ ในใจลั่วชิงยวนตะลึงเป็นอย่างมาก ในที่สุดเขาก็ยอมรับว่านางคือพระชายาแล้วงั้นหรือ?

หรือเพียงแค่อยากไว้หน้านางต่อหน้าคนนอกกัน

โชคดีที่ลั่วเยวี่ยอิงมิอยู่ หากนางอยู่ ผลคงมิเป็นเช่นนี้แน่

น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนเยือกเย็น ในประโยคเต็มไปด้วยความข่มขู่ ทำใจของหลิวฮุ่ยเซียงกระตุกทีหนึ่ง

หลิวฮุ่ยเซียงข่มความเกลียดชังในใจไว้ และพยักหน้ายอมรับ “เพคะ”

“มิคิดว่าคุณหนูใหญ่ลั่วจะวาดได้สมจริงเช่นนี้ พวกข้าเองที่มองท่านต่ำไป มิทราบว่าคุณหนูลั่วจะมาที่นี่อีกเมื่อไร? เราสามารถหาลือเรื่องวาดภาพกันได้”

“ใช่ การวาดคุณหนูลั่วต้องสืบทอดจากอาจารย์ชื่อดังแน่ ข้าอยากแลกเปลี่ยนวิชาการวาดภาพกับคุณหนูลั่วจริง ๆ ”

คนรอบข้างยิ่งเอ่ยชมลั่วชิงยวน หน้าของหลิวฮุ่ยเซียงก็ยิ่งถอดสี

ก่อนหน้านี้ พวกเขาต่างมาขอคำชี้แนะจากนาง บัดนี้กลับเปลี่ยนฝ่าย นับถือลั่วชิงเยวียนกันเสียหมด!

ในใจของนาง ราวกับถูกเข็มทิ่มแทง

ลั่วอวิ๋นสี่พูดติเคือง ๆ “แค่บังเอิญชนะก็เท่านั้น เก่งขนาดนั้นที่ใดกัน! หากลั่วชิงยวนเก่งเช่นนั้นจริง นางคงมิถูกพ่อตนเองรังเกียจกระมัง!”

ได้ยินประโยคนี้ นัยน์ตาลั่วชิงยวนมืดครึ้มลง

นอกหอเริงรมย์ ผู้คนที่มามุงดูกับตกตะลึงกับผลตัดสิน

คนที่ลงคนพนันเริ่มพูดเหน็บแนม “เพราะเชื่อใจคุณหนูหลิว ข้าจึงพนันไปสิบตำลึง สุดท้ายกลับแพ้หมดตัวเช่นนี้!”