ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 214

เมื่อฟังความเป็นมาของเรื่องราวจบ แผ่นหลังของแม่ทัพใหญ่ฉินเย็นซ่าน และไฟโทสะลุกพล่าน

ได้ยินว่าลูกสะใภ้และหลานของตนถูกขังอยู่ในภาพ อีกทั้งถูกไฟแผดเผาทุกวัน แม่ทัพใหญ่ฉินกุมอกของตนเองไว้ “เพราะเหตุใด! เหตุใดพวกมันจึงร้ายกาจเช่นนี้!”

“ผู้ใดเป็นคนทำ? ผู้ใดกัน!”

เส้นเลือดบนขมับของแม่ทัพใหญ่ฉินนูนขึ้น ความโกรธพุ่งทะยาน

ลั่วชิงยวนลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าว “ข้าไม่รู้ว่าผู้ใดอยู่เบื้องหลัง แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหลิวฮุ่ยเซียง”

แม่ทัพใหญ่ฉินได้ยิน ก็ตกใจจนหน้าถอดสี เมื่อสงบลง เขากำมือแน่น “มิน่า นางจึงไปทำตัวบ้าคลั่งหน้าตำหนักอ๋อง…”

บัดนี้ แผ่นหลังของแม่ทัพใหญ่ฉินเย็นเฉียบ ไม่คิดว่าหลิวฮุ่ยเซียงจะเป็นคนที่โหดร้ายและเลือดเย็นเช่นนี้

หลังเคืองเสร็จ แม่ทัพใหญ่ฉินก็ถามเกร็ง ๆ “พระชายา ความสามารถของท่านมากเช่นนี้ ลูกสะใภ้และหลานของข้า ยังสามารถ…”

แม่ทัพใหญ่ฉินยังมีความหวังที่ยากจะเป็นไปได้

แต่ลั่วชิงยวนกลับขัดเขาไว้เสียก่อน “คนตายเกิดใหม่มิได้”

“ข้าทำได้เพียงส่งต่อคำพูดของพวกเขา และช่วยทำเรื่องที่พวกเขาอยากทำให้สำเร็จ”

สีหน้าของท่านแม่ทัพใหญ่ผิดหวังลงในทันที เขาทุบหน้าอกพร้อมกล่าว “เรื่องใหญ่เช่นนี้ ข้ากลับมิเคยสงสัยแม้แต่นิด! และเชื่อคำพูดของพวกเขาง่าย ๆ คิดว่าซีหลานพาหลานของข้าหนีไปกับชายอื่น! ข้ามิสมกับเป็นพ่อคนเสียจริง!”

”ผู้ที่อยู่เบื้องหลัง ข้าจักมิปล่อยไปเด็กขาด!”

สายตาของแม่ทัพใหญ่ฉินดุดันขึ้นมาทันขวัญ เต็มไปด้วยไอสังหาร

ลั่วชิงยวนมิได้ถามต่อมาก เวลาไม่เช้าแล้ว นางจึงเดินทางกลับ

บอกเพียงหลังฉินไป๋หลี่ตื่น ให้ไปหานางอีกหน

แม่ทัพใหญ่ฉินสั่งคนส่งนางกลับตำหนักอ๋อง

หลังกลับมา ลั่วชิงยวนจึงประดิษฐ์ของอยู่ในห้องของนางต่อ

เมื่อเวินซีหลานปรากฏ นางเพียงดูอยู่ด้านข้างเงียบ ๆ “ผู้มีพระคุณ ครั้งนี้ ไป๋หลี่จะมิเป็นไรจริง ๆ ใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

น้ำเสียงของลั่วชิงยวนค่อนข้างหนักใจ “เขาเลือกที่จะช่วยฉินเชียนหลี่ ตัวเขาย่อมต้องได้รับผลกระทบ การขัดขืนชะตา ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน เพียงแต่ข้าเองก็มิรู้ว่าสิ่งนั้นจะเป็นเรื่องอันใด”

“อย่างน้อยชีวิตของเขาตอนนี้ปลอดภัยดี เจ้ามิต้องเป็นห่วง”

เมื่อเขากำลังตกใจในความสามารถของลั่วชิงยวน เซียวชูเดินเข้ามา

เซียวชูเอ่ยอย่างเคารพ “ท่านอ๋อง กระหม่อมมิได้เข้าไปในจวนแม่ทัพใหญ่ ฉินไป๋หลี่บาดเจ็บ และเชิญหมอหลวงมา ระหว่างนั้นหลิวฮุ่ยเซียวและเจ้ากรมหลิวได้ไปก่อความวุ่นวายด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“มิทราบว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก่อนกลับกระหม่อมเห็นใบหน้าที่แสนกริ้วโกรธของท่านแม่ทัพใหญ่ฉิน”

ได้ยินดังนี้ ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว หว่างคิ้วเขาเกิดเป็นไออาฆาต

เขายกพู่กันฝึกลายมือต่อ การตวัดเส้นคมขึ้น กระทั่งตัวหนังสือยังแฝงไอสังหาร

“ไม่รู้ว่านางผู้นี้มีความสามารถจริง ๆ หรือเป็นพวกปั้นเรื่องกันแน่!”

หรือบางทีอาจจะอย่างละครึ่ง

เรื่องของเชียนหลี่ หากลั่วชิงยวนสามารถแก้ปัญหาให้ท่านแม่ทัพใหญ่จริง ๆ สิแปลก

“เฝ้าระวังจวนแม่ทัพใหญ่ หากท่านแม่ทัพใหญ่ฉินมาหาเรื่อง มารายงานข้าอย่างทันการ”

เซียวชูขานรับ “พ่ะย่ะค่ะ!”