ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 215

หลังเซียวชูจากไป ซูโหยวมักส่ายหัวถอนหายใจ “พระชายาเก่งกาจจนสามารถรู้เรื่องของชายแดนใต้ได้ น่าจะช่วยแม่ทัพใหญ่ฉินจัดการเรื่องนี้ได้เช่นกัน มิคิดว่า…”

ประโยคนี้ทำฟู่เฉินหวนชะงักอีกครั้ง

นัยน์ตาเขาราวกับมีเมฆครึ้มเกาะกลุ่ม เสียงของเขาทั้งทุ่มต่ำและเยือกเย็น “หากว่า… มีคนเอาเรื่องที่ชายแดนใต้ไปบอกนางล่ะ?”

ซูโหยวตะลึง “มีคนบอกหรือ? กระหม่อมก็เพิ่งรู้เรื่อง จะมีผู้ใดที่รู้เรื่องเร็วกว่านี้อีกหรือขอรับ?”

“ในวัง” ฟู่เฉินหวนเขียนต่อ ตาที่มองต่ำแฝงไปด้วยความเหน็บหนาวลึกซึ้ง

ซูโหยวแสดงสีหน้าตกตะลึง

จริงด้วย ข่าวเช่นนี้ต้องส่งถึงในวังก่อน ในวังต่างหากที่รู้เรื่องนี้เร็วที่สุด

และช่วงนี้องค์ชายห้าเข้าวังทุกวัน

ดังนั้น องค์ชายห้าเป็นคนบอกพระชายางั้นหรือ?

……

ลั่วเยวี่ยอิงรู้เรื่องที่ลั่วชิงยวนถูกรถม้าของจวนแม่ทัพใหญ่ส่งกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ โกรธจนตัวสั่นระริก

นางอดทนไม่เขวี้ยงของ แต่หยิบกรรไกรมาตัดใบไม้ในกระถางจนเละ

“ลั่วชิงยวนนังสารเลว! นังชั่ว!”

เห็นลั่วชิงยวนที่รู้จักกับอำนาจยิ่งอยู่ยิ่งมาก ในใจของลั่วเยวี่ยอิงร้อนเป็นฟืนเป็นไฟ นางอยากจะหักห้าม แต่เนื่องด้วยใบหน้าของนางยังไม่หายดี นางจึงมิกล้าออกจากจวน

แต่ตอนนี้ นางตระหนักได้ว่า นางรอต่อไปมิได้แล้ว!

นางเปลี่ยนชุดสวมใส่ผ้าคลุมหน้า และก้าวขาเดินออกจากจวน

“คุณหนูรอง ท่านจะไปที่ใดกัน?” เฉียงเวยถามอย่างสงสัย

“ข้าจักกลับบ้านไปเอาของ มิต้องตามข้ามา” ลั่วชิงยวนเดินออกไปอย่างเด็ดขาด ไม่แม้แต่จะหันหน้ามามอง

ครั้งนี้ นางจะต้องเฉียบไว!

มิให้โอกาสแก้ตัวกับลั่วชิงยวน!

……

ลั่วชิงยวนเลิกคิ้ว “คุยกับตัวเองมิได้หรือ? ท่านอ๋องยุ่งกับหม่อมฉันมากไปหรือเปล่า?”

สายตาของฟู่เฉินหวนเยือกเย็น มองนางนิ่ง ๆ ทีหนึ่ง และก้าวขาจากไป

เพียงแต่ตอนเขาเดินผ่าน กลับสังเกตเห็นลูกแก้วหลิงหลงที่วางอยู่บนโต๊ะ

คิ้วของเขาขมวดกันทันขวัญ

นางทำเองงั้นหรือ?

นางจะให้ผู้ใดกัน?

ฟู่เฉินหวนกำลังคิด เบื้องหลังกลับมีเสียงที่อ่อนโยนและสะอาดส่งมา “ชิงยวน!”

วินาทีนั้น ฝีเท้าของฟู่เฉินหวนชะงักลง สายตาก็ยะเยือกลงเช่นกัน

เมื่อฟู่อวิ๋นโจววิ่งมา เขาเพิ่งสังเกตเห็นฟู่เฉินหวนที่ยังเดินไปได้ไม่ไกล ใบหน้าซีดขาวของเขาถอดสีขึ้นมาทันที

“เสด็จพี่”