ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 217

ฟู่เฉินหวนพิโรธจนเตะเท้าทีหนึ่ง ของที่เหยียบอยู่ใต้เท้านั้น ถูกเขาเตะกระจุยออกไป

เศษไม้ พู่ระย้าสีแดง เชือกแขวนกระจายออกเต็มพื้น

กระทั่งเก็บยังมิสามารถเก็บได้

มันถูกทำลายอย่างสิ้นเชิงและหมดจด!

ชิ้นส่วนกวาดผ่านข้างแก้มลั่วชิงยวน และทิ้งเป็นรอยเลือดไว้

ใต้ขนตายาวแพราวกับปีกผีเสื้อคือดวงตาที่เต็มไปด้วยแววเกรี้ยวกราด นางกำเป็นหมัดแน่น และลุกขึ้นอย่างโกรธเคือง

“ฟู่เฉินหวน หากท่านสงสัยหม่อมฉันกับองค์ชายห้ามีชู้รักกัน ท่านก็มอบหนังสือหย่าให้หม่อมฉัน! ท่านเป็นบ้าอะไรของท่านกัน?!”

สายตาของฟู่เฉินหวนมืดครึ้มเป็นที่สุด เขาค่อย ๆ เอนตัวเข้าใกล้ลั่วชิงยวน

วินาทีต่อมา น้ำเสียงยะเยือกดังขึ้นข้างหูลั่วชิงยวน

“คิดจะจากไปง่าย ๆ รึ? ฝันไปเถอะ!”

สิ้นเสียง ฟู่เฉินหวนหันร่างกลับเย็น ๆ และจากไป

ลั่วชิงยวนกำเป็นหมัดแน่น โทสะในใจจะปะทุออกมาจากกลางอก มองลูกแก้วหลิงหลงที่แตกสลายเต็มพื้น ในใจของลั่วชิงยวนเจ็บปวดราวกับถูกมีดเฉือน

ที่ถูกเขาเหยียบแหลก ไม่เพียงแค่ลูกแก้ว รวมทั้งศักดิ์ศรีของนางด้วย!

นางโน้มตัวจะเก็บพู่ระย้า

แต่มือเรียวยาวคู่หนึ่งตัดหน้านางเสียก่อน และยื่นให้กับนาง

นางเงยหน้า สบเข้ากับสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดขององค์ชายห้า

“ข้าทำเจ้าเดือดร้อน” ฟู่อวิ๋นโจวมองหน้านางอย่างเจ็บใจ

ลั่วชิงยวนรับพู่ระย้ามา และกล่าวปลอบ “มิใช่ความผิดของท่าน”

“อารมณ์ของเขาแปรปรวน พูดยากจะเป็นบ้าเมื่อใด ข้าชินแล้ว” ลั่วชิงยวนซ่อนความโกรธเคืองไว้ในใจ น้ำเสียงของนางสงบ

องค์ชายห้ายังคงรู้สึกผิด “เจ้าซื้อของชิ้นนี้จากที่ใดกัน? ข้าชดใช้เจ้าเอง”

“หม่อมฉันทำเอง ท่านมิต้องชดใช้หรอก มันมิมีค่าแม้แต่นิด” ลั่วชิงยวนเก็บภาพวาดคนผืนเล็กที่ม้วนอยู่ขึ้น