ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 243

จือเฉาพยักหน้า “มั่นใจเจ้าค่ะ! จวน นี้จะมีหนูก็มิแปลก แต่ขโมยอาหารก็แล้วไป เหตุใดจึงต้องขโมยถ่านด้วยเล่าเจ้าคะ?”

ลั่วชิงยวนยิ้มอย่างอดไม่ได้ นางวางตะเกียบลง ลุกขึ้นและกล่าวยิ้ม ๆ “หนูตัวไหนริอ่านมาขโมยถ่านไฟที่จือเฉาข้าอุตส่าห์ไปซื้อมาอย่างลำบากลำบนกัน ข้าจะพาเจ้าไปจับหนูเสียเดี๋ยวนี้!”

จือเฉาชะงัก และรีบก้าวตามฝีเท้าของลั่วชิงยวนไป นางตั้งใจพกไม้กวาดเพื่อจับหนูจริง ๆ

ลั่วชิงยวนนำทางจือเฉาค่อย ๆ เดินเข้าไปทางเรือนเล็กข้าง ๆ

เพราะจวน ใหญ่เกินไป มิมีผู้ใดคิดจะอยู่ในเรือนเล็กนี้ ที่นี่จึงมิเคยมีคนมาตรวจดูและจัดเก็บมาก่อน

เมื่อมาถึงที่เรือนเล็ก ลั่วชิงยวนมองไปที่พื้น

นางเปิดประตูเรือนออก และเก็บไม้ขึ้นมาแท่งหนึ่ง

ในเรือนมีร่องรอยของการก่อไฟ ก้านไม้หลายแท่งต่อกันเป็นเตาผิง ด้านบนนั้นมีหม้อแขวนเอาไว้ ลั่วชิงยวนเดินขึ้นหน้าไปตรวจสอบ ในหม้อยังมีโจ๊กหลงเหลืออยู่

กองหญ้าข้าง ๆ ยังมีขนสัตว์ที่ถูกลอกมาจากสัตว์ป่า

จือเฉาตกตะลึง “พระชายา ทะ… ทะ… ที่นี่มีคนอื่นอาศัยอยู่ด้วยหรือเจ้าคะ?“

“คราที่มา พวกเขาก็มิได้บอกว่าที่นี่มีคนนี่เจ้าคะ!”

“บังอาจนัก มิออกมาต้อนรับพระชายาอีก”

จือเฉาผลักประตูห้องออกอย่างขุ่นเคือง

ในห้องมีร่องรอยเผาถ่านมาก่อน ของกินและถ่านไฟที่หายไปของพวกนาง อยู่ที่นี่นี่เอง!

ห้องในเรือนเล็กสะอาดสะอ้าน มีร่องรอยการพักอาศัย

แต่บัดนี้กลับไม่มีคนอยู่ในห้อง

ลั่วชิงยวนเดินสำรวจห้องอย่างเชื่องช้า ดูจากของที่หลงเหลือในห้องแล้ว ผู้อาศัยน่าจะเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง

และนางยังพบกับเศษผ้านวมสีขาวที่ถูกฉีกขาด

“นี่คือ… ผ้าขาวที่ลอยอยู่นอกห้องเราทุกคืนหรือเจ้าคะ?” จือเฉาตกใจ

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “หนูสองตัวนี้ไม่เล็กเสียด้วย”

มาหลอกหลอนติดต่อกันหลายคืน แต่ละคืนยังเสียงดังไม่น้อย แต่มิเคยทำร้ายพวกนางแม้แต่ครั้งเดียว ดังนั้นลั่วชิงยวนจึงคิดไว้อยู่แล้วว่าต้องมีคนกลั่นแกล้ง