ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 244

ลั่วชิงยวนอยู่ทางทิศไม่ไกลของหญิงสาว เมื่อนางเห็นหมาป่าตัวนั้นกระโจนเข้าไปหาหญิงสาว

จึงพุ่งเข้าไปช่วยโดยมิทันคิด

นางกอดหญิงสาวกลิ้งหลบอย่างแรง จนทั้งคู่ตกลงไปในพุ่มไม้

หมาป่าตัวนั้นตะครุบเข้ามา แต่เพราะการกีดกันจากต้นไม้ จึงช่วยยื้อเวลาให้กับลั่วชิงยวน

ชายผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างไว เดิมทีเขาอยากช่วยหญิงสาวผู้นี้ แต่กลับถูกลั่วชิงยวนตัดหน้าเสียก่อน

เขายกธนูขึ้น และยิงสังหารหมาป่าตัวนั้น

หมาป่าล้มชักกระตุก จากนั้นจึงขาดใจตาย

ลั่วชิงยวนมุดออกมาจากในพุ่มไม้ นางเห็นว่าดวงตาของหมาป่าแดงก่ำ และดูแปลก ๆ ไป นางอยากขึ้นหน้าไปดู แต่ถูกชายตรงหน้าห้ามไว้ก่อน “แม่หญิง อันตราย อย่าเข้าใกล้เลย!”

ลั่วชิงยวนเก็บสายตากลับมา กวาดมองชายหนุ่มทีหนึ่ง แม้จะเป็นการแต่งตัวของนายพราน แต่หว่างคิ้วของเขาเต็มไปด้วยไอดุร้าย ผู้ที่มือเคยเปื้อนเลือดเท่านั้นจึงจะเป็นเช่นนี้

และคนตรงหน้าท่าจะเปื้อนเลือดมามาก ไอโลหิตอาฆาตจึงชัดเจนเช่นนี้

ของแบบนี้ มิควรปรากฏบนใบหน้าของนายพรานคนหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม อาจเป็นไปได้เช่นกันที่นักฆ่าเปลี่ยนอาชีพมาเป็นนายพราน

หญิงสาวที่ชื่อฉูฉู่รีบเดินขึ้นหน้า “แม่หญิง ขอบคุณที่ช่วยข้า”

ลั่วชิงยวนกระตุกมุมปาก “ไม่เป็นไร”

แม่หญิงฉูฉู่พูดต่อ “กลางป่าเปลี่ยวร้างเช่นนี้ ท่านเดินเข้าป่าตัวคนเดียว ช่างอันตรายนัก”

ลั่วชิงยวนประเมินพวกเขาทั้งคู่ จากนั้นยิ้มอย่างอดไม่ได้ “พวกเจ้าอาศัยอยู่ในเรือนของข้า กลับมาถามข้าว่าเหตุใดจึงเข้าป่าเปลี่ยวร้างคนเดียวงั้นหรือ?”

ทันทีที่สิ้นประโยคนี้ สองคนตรงหน้ามองตากัน และตกตะลึงเป็นที่สุด

สีหน้าของแม่หญิงฉูฉู่ลำบากใจ พร้อมกล่าว “คนที่อาศัยในจวน นั้น ที่แท้คือท่านนี่เอง”

ชายหนุ่มแบกหมาป่าขึ้นบ่า และเดินตามรอยเท้าของลั่วชิงยวน

จากการแนะนำของหญิงสาว ลั่วชิงยวนจึงเข้าใจความเป็นไปของเรื่องราว

หญิงสาวคนนี้ชื่อซ่งเชียนฉู่ มาจากแดนไกลเพื่อตามหาครอบครัว นางอาศัยอยู่ในหมู่บ้านใกล้ ๆ เป็นเวลาครึ่งปี

แต่ช่วงนี้ที่หมู่บ้านนั้นเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น จึงต้องใช้หญิงสาวสังเวยเทวาภูผา และซ่งเชียนฉู่ก็เป็นหนึ่งในคนที่ถูกเลือก

ซ่งเชียนฉู่ถูกจับไปปล่อยในถ้ำอสรพิษกลางเขาลึก แต่เพื่อรอดชีวิตนางจึงหนีออกมา และพบกับนายพรานที่ชื่อสวี่ชิงหลินในเขา สวี่ชิงหลินจึงช่วยนางเอาไว้

ทั้งคู่หลบซ่อนตัวอยู่ในป่า จนมาถึงที่เรือนของลั่วชิงยวน

“แม่หญิงลั่ว ข้าขอโทษจริง ๆ พวกข้ากลัวว่าท่านจะบอกข่าวแก่คนในหมู่บ้าน หากพวกเขารู้ว่าข้าหลบอยู่ที่นี่ชีวิตข้าคงต้องจบจริง ๆ ข้าจึงต้องแกล้งเป็นผีหลอกหลอนพวกท่านอย่างไร้ทางเลือก เพื่อต้องการไล่ให้พวกท่านออกไป”

ระหว่างทางที่ลงเขา ซ่งเชียนฉู่ได้พูดขอโทษกับลั่วชิงยวนไปสี่ห้ารอบแล้ว