ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 245

ลั่วชิงยวนกลับอยากรู้ว่าซ่งเชียนฉู่ประสบอะไรมามากกว่า

นางจึงถามอย่างสงสัย “หลังจากที่เจ้าหนีออกจากในถ้ำได้ เหตุใดจึงไม่จากที่นี่ไป หากหนีหมู่บ้านนั้นไปไกล คงมิมีใครนำเจ้าไปสังเวยเทวาภูผาอีก”

ฟังถึงตรงนี้ หว่างคิ้วของซ่งเชียนฉู่เผยเป็นแววหวาดกลัว นางกำชายเสื้อไว้แน่นพร้อมตอบ “อันที่จริง ข้าหนีออกไปมิได้…”

“ราวกับถูกเหนี่ยวรั้ง…”

เมื่อซ่งเชียนฉู่พูด เสียงของนางสั่นคลอนเล็กน้อยและแฝงไปด้วยความผวา

แต่สวี่ชิงหลินที่อยู่เบื้องหลังกลับกล่าว “ข้าจะพาเจ้าออกไปให้ได้!”

ลั่วชิงยวนได้ยินจึงรู้สึกสงสัย นางมองซ่งเขียนฉู่พร้อมถาม “หนีออกไปมิได้งั้นรึ?”

ซ่งเชียนฉู่พยักหน้า “ทุกครั้งที่ข้าออกไป เมื่อถึงเส้นทางทางออก ข้าจะกลับมาอยู่ที่เดิม คล้ายกับผีบังตา”

“พวกเราจึงได้แต่หลบอยู่ในจวน”

ลั่วชิงยวนไตร่ตรองและพยักหน้า นางก็ว่าตั้งแต่วันแรกที่นางมาถึงในเรือน นางก็รู้สึกถึงกลิ่นไอพิลึก

นอกจากสองคนนี้ ยังมีอย่างอื่นอีกดังที่นางคิด

แต่นางยังคงรู้สึกประหลาดใจ หากสิ่งนั้นคิดจะกระทำบางอย่างต่อซ่งเชียนฉู่จริง ๆ นางจะยืนอยู่ตรงนี้ได้อย่างปลอดภัยอีกงั้นหรือ?

การที่พวกนางหลบอยู่ในจวนมันปลอดภัยจริงหรือ?

ไม่สักนิด!

ในเรือนนั้นมิมีสิ่งของที่ไว้ขับไล่หรือป้องกันสิ่งอัปมงคล

ดูท่าจะมีเรื่องที่นางไม่รู้ซ่อนอยู่อีก

ทั้งสามลงจากเขา ลั่งชิงยวนพาพวกเขากลับมาที่เรือนพร้อมกัน

จือเฉาที่เห็นตะลึงจนนิ่งอึ้ง นี่หรือหนูตัวใหญ่สองตัวที่พระชายาพูดถึง?