ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 246

ลมราตรีพัดมา เสียงกุกกักเหล่านั้นได้กลับมาอีกครั้ง

และเสียงในคืนนี้ ดังยิ่งกว่าคืนอื่น ๆ

โดยเฉพาะฝั่งเรือนเล็ก ถึงกับมีเสียงกรีดร้องส่งมา

เสียงนั้นวุ่นวายจนฟังดูมิสมจริง ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ ๆ

ลมแรงพัดให้ประตูห้องโยกเยก เสียงที่ดังมา ราวกับมีคนกำลังผลักประตูจากด้านนอก

จือเฉากลัวจนกอดแขนลั่วชิงยวนไว้แน่น “พระชายา นี่มัน…”

ลั่วชิงยวนตบมือนางเบา ๆ “ข้าออกไปตรวจดูเอง”

“เจ้าอยู่ในห้องอย่าวิ่งไปที่อื่น”

จือเฉารู้สึกกังวล ”พระชายา…”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว” ลั่วชิงยวนตบบ่าของนางเป็นการปลอบ

จากนั้นจึงเปิดประตูเดินออกไปคนเดียว

นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วชิงยวนออกจากห้องตอนกลางดึกหลังมาอยู่ที่จวนนอกเมือง

ลมหนาวด้านนอกแฝงไปด้วยไอมืดครึ้ม พัดให้ตะเกียงใต้ชายคาสั่นคลอนไปมา เสียงใบไม้ดังขึ้นซ่า ๆ จวนกว้างที่เปลี่ยวร้างบัดนี้ยิ่งเหมือนจวนผีสิงเข้าไปทุกที

ลานหน้าจวนมิมีสิ่งใด เสียงนี้ส่งมาจากทางเรือนเล็ก

ลั่วชิงยวนก้าวฝีเท้ามั่นคงไปทางเรือนเล็ก

จากนั้นจึงเห็นร่องรอยคดเคี้ยวบนพื้นเป็นจำนวนมาก

นางขมวดคิ้ว นี่มันงู!

บัดนี้ภายในเรือน สวี่ชิงหลินกำลังปกป้องซ่งเชียนฉู่ เขาใช้ดาบฟันงูบนพื้น

งูที่ยิ่งอยู่ยิ่งมากมุดเข้ามาทางกำแพงจวน และรูโหว่ต่าง ๆ เสียงเลื้อยคลานของมัน ทำเอาคนได้ยินขนหัวลุก

ซ่งเชียนฉู่โรยผงไล่งู เพื่อให้งูเหล่านั้นถอยออกไป แต่วินาทีต่อมามีลมกระโชก พัดให้ผงไล่งูของนางสลาย ลอยอยู่กลางอากาศพร้อมปลิวไปกับลม

ทันใดนั้น งูตัวหนึ่งกัดเข้าที่ข้อเท้าของสวี่ชิงหลิน เจ็บปวดจนเขาต้องคุกเข่าล้มลงบนพื้น

“พี่สวี่!” ซ่งเชียนฉู่ตกใจ จากนั้นจึงรีบโรยผงไล่งูเป็นกำ

แม้จะถูกลมพัดหาย แต่ก็สามารถไล่ให้พวกมันถอยห่างไปครู่หนึ่ง