ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 247

ลั่วชิงยวนยังไม่ทันตอบ

สวี่ชิงหลินกลับลุกขึ้นอย่างแรง เขาดึงตัวซ่งเชียนฉู่ไปไว้ด้านหลังด้วยขาที่กะเผลก พร้อมกล่าว “อย่าเชื่อนาง! ผู้หญิงคนนี้มีปัญหา!”

สวี่ชิงหลินระแวงลั่วชิงยวนพร้อมกล่าว “พวกเราซ่อนตัวอยู่ที่นี่หลายวัน งูเหล่านั้นมิกล้าเข้ามาสักคืน หรือเข้าก็เข้าเพียงตัวสองตัว เหตุใดคืนนี้จึงมากหลายเช่นนี้!”

“และพอนางปรากฏ ฝูงงูก็สลายตัวทันที! นี่มันพิลึกเกินไป!”

ลั่วชิงยวนเองก็อธิบายไม่ถูกกับเรื่องที่นางมาแล้วฝูงงูสลายตัวไป

นางจึงพูดได้เพียง “หากข้าประสงค์ร้ายต่อพวกเจ้า ฝูงงูคงมิหายไปเสียหรอก”

ซ่งเชียนฉู่ฟังแล้วดวงตาเป็นประกาย นางเดินขึ้นหน้า “ขอบคุณแม่นางลั่วมาก”

“คืนนี้ขออภัยที่รบกวนแม่นางลั่วด้วย”

ซ่งเชียนฉู่ค่อนข้างเชื่อใจลั่วชิงยวน เพียงแต่ลั่วชิงยวนนั้นลึกลับมาก เรื่องในคืนนี้เองก็ประหลาดมากจริง ๆ

“ไม่เป็นไร ดึกแล้วพวกเจ้าพักผ่อนเถอะ อย่างอื่นพวกเราค่อยว่ากันวันพรุ่งนี้” ลั่วชิงยวนพูดจบจึงจากไป

ซ่งเชียนฉู่รีบคุกเข่าตรวจดูข้อเท้าของสวี่ชิงหลินที่ถูกงูกัด พร้อมกล่าว “โชคดีที่งูนี้มิมีพิษ เดี๋ยวข้าทายาให้เจ้า ก็น่าจะไม่เป็นไรแล้ว”

“ได้สิ”

จากนั้นซ่งเชียนฉู่จึงพยุงสวี่ชิงหลินเข้าห้อง

ในอากาศยังอบอวลไปด้วยกลิ่นผงไล่งู ลั่วชิงยวนหรี่ตาลง ซ่งเชียนฉู่ท่าจะรู้วิชารักษา สมุนไพรในผงไล่งูนั้นต่างเป็นสมุนไพรหายาก

เพียงแต่น่าเสียดาย แค่ลมพัดมันก็จะปลิวหายไป การโรยยาเป็นบริเวณกว้าง จึงมิได้ช่วยอะไรนัก

ลั่วชิงยวนกลับถึงห้อง

จือเฉาขดตัวสั่นระริกอยู่ขอบเตียง เมื่อเห็นว่าลั่วชิงยวนกลับมานางจึงรีบวิ่งเข้ามา “พระชายา”

“ข้าบอกแล้วว่ามิต้องกลัว เป้าหมายสิ่งนั้นมิใช่เรา มิทำร้ายเจ้าหรอก” ลั่วชิงยวนเอ่ย

จือเฉาพยักหน้าพร้อมตอบ “ข้ามิได้กลัวเจ้าค่ะ”

แต่กลับเกาะแขนลั่วชิงยวนไว้แน่น

……

หลังฟ้าสว่าง ลั่วชิงยวนอยากไปถามเรื่องราวทั้งหมดจากซ่งเชียนฉู่ให้ชัดเจน แต่พวกเขาทั้งคู่กลับไม่อยู่ในเรือนเสียแล้ว

หลายวันต่อมา เวลากลางคืนก็ยังคงมีเสียงกุกกัก แต่มิได้อยู่ในจวน มันอยู่นอกจวนแทน

ป่ารอบด้านยังมีเสียงซ่า ๆ ของใบไม้ ฟังแล้วน่าขนลุก

ในเรือนเล็กเองก็สงบไปหลายวัน

เพียงแต่พวกเขาออกเช้ากลับดึกทุกวัน เจอหน้ากับลั่วชิงยวนไม่มากนัก

เดิมทีคิดว่าซ่งเชียนฉู่จะไม่มาเจอลั่วชิงยวนแล้ว

แต่แล้วเย็นวันนี้

ยังไม่ทันพลบค่ำ ท้องฟ้าก็ถูกเมฆดำปกคลุม เมฆดำบดบังท้องฟ้าเอาไว้อย่างมิดชิด ทำคนรู้สึกหายใจไม่ออก

ท้องฟ้าจู่ ๆ ก็เปลี่ยนไป จือเฉาหยิบตะปูมาตอกหน้าต่าง “คืนนี้ต้องฝนตกหนักเป็นแน่ ลมพัดแล้วหน้าต่างจะเปิดออกง่าย บ่าวจักต้องตอกมันให้แน่น”

ลั่วชิงยวนชะโงกมองดูด้านนอกทีหนึ่ง

ก้อนเมฆมืดครึ้มนั้นมีสายฟ้าผ่าลงมา รอบด้านมืดสนิทลงทันที แต่ท้องฟ้ากลับสว่างวาบ จู่ ๆ ด้านหน้านางมีเงายาวปรากฏขึ้น

หัวใจของลั่วชิงยวนพลันกระตุกอย่างแรง