ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 252

ในจวนก็อาศัยกันแค่นี้ หรือจะเป็นซ่งเชียนฉู่?

เขาเดินเข้าไปในเรือนอย่างไว มาถึงในห้องของซ่งเชียนฉู่ แง้มประตูมองผ่านช่อง คนบนเตียงยังคงหลับพริ้ม

ในห้องลั่วชิงยวนมิใช่ซ่งเชียนฉู่

เช่นนี้ที่เพิ่มมาคนหนึ่ง คือใครกัน?

……

ภายในห้อง

ข้างหูดังขึ้นเป็นเสียงลมหายใจมั่นคง ลั่วชิงยวนรู้สึกสบายใจมากขึ้น นางพลิกตัวนอนตะแคง คิดว่ารอให้ฟ้าสว่างจึงค่อยหาโอกาสบอกซ่งเชียนฉู่

แต่จู่ ๆ นางพบว่า เหตุใดผ้าห่มที่มุมเตียงจึงตุงขึ้น

นางขนหัวลุกขึ้นมาในทันที

มีคนเข้ามานอนเพิ่มหรือ?

นางลุกขึ้นนั่งอย่างแรง และกระชากผ้าห่มออก

ที่ตกสู่สายตา มีเพียงเตียงโล่ง ๆ ที่ไม่มีอะไรทั้งนั้น!

แต่กลับมีไอเหน็บหนาว

ขณะเดียวกัน บนข้อมือของนางมีความรู้สึกเย็นเฉียบส่งมา เกล็ดงูค่อย ๆ ลูบผ่านผิวหนังของนาง

นางมิกล้าขยับแม้แต่นิด

และควักยันต์สีเหลืองออกมาจากในอ้อมอก และเปิดผ้าห่มออกอย่างแรง

งูตัวนั้นอ้าปากกว้างและตะครุบเข้ามาหานาง สายตาของลั่วชิงยวนเย็นยะเยือก นางยกมือไปจับโดยมิมีความเกรงกลัวแม้แต่นิด

นางจับงูไว้อย่างเด็ดขาด และแปะยันต์ลงไป

ควันดำกระจายตัวออกกลางอากาศ งูตัวนั้นขัดขืนพักหนึ่ง จากนั้นบนตัวมันก็ดังขึ้นเป็นเสียงซ๋าซ่าที่ถูกเผาไหม้

ความดุดันหายไปจนสิ้นในเวลาเสี้ยววินาที

ลั่วชิงยวนดึงยันต์แผ่นนั้นลง นางจับงูและหัวเราะเบา ๆ “ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป ฝากทักทายราชันย์อสรพิษแทนข้าด้วย”

นางปล่อยงูลงพื้นทันที

เช้าวันต่อมา

ท้องฟ้าที่ฝนตกติดต่อกันสองวัน ในที่สุดก็แจ่มใสขึ้นมาในวันนี้

แสงแดดอบอุ่นส่องผ่านหมอกบาง สาดเข้ามาในห้อง ลั่วชิงยวนลุกขึ้นบิดขี้เกียจ

ก็เห็นจือเฉากำลังแงะตะปู เพื่อเปิดหน้าต่างที่ปิดตายก่อนหน้านี้ออกพอดี

แสงแดดจ้าสาดส่องเข้ามา สว่างเป็นอย่างมาก

“ว่าง ๆ ไปหาช่างไม้ในหมู่บ้าน ให้มาซ่อมประตูและหน้าต่างในจวนเราเถอะ” ลั่วชิงยวนคลุมผ้าคลุมเดินออกนอกประตู

“เงินของท่านมีไม่มาก ใช้อย่างประหยัดหน่อยเถิดเจ้าค่ะ อีกทั้งพระชายาคงมิได้อยู่ที่นี่ตลอดไปเสียกระมัง” จือเฉาคิดว่า อย่างไรวันหนึ่งพระชายาก็ต้องกลับตำหนักอ๋อง

แต่ลั่วชิงยวนกลับไม่คิดเช่นนี้ จวนใหญ่ที่ได้มาโดยไม่เสียสิ่งใด นางไม่เอาสิแปลก เหตุใดต้องย้ายออกไปด้วยเล่า

อากาศสดใส กระทั่งลมหนาวยังอุ่นกว่าวันปกติ ทิวทัศน์นอกจวน นางมองอย่างไรก็มิพอ

เมื่อหิมะตก คงเป็นทิวทัศน์งามอีกบรรยากาศหนึ่ง