ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 26

ยามนี้ ใบหน้าของลั่วเยวี่ยอิงก็ซีดลงด้วยความตกใจ นางซ่อนตัวอยู่ในอ้อมแขนของฟู่เฉินหวน"ท่าน... ท่านเป็นคนหรือเป็นผีกันแน่?"

"แล้วเจ้าคิดว่าข้าเหมือนคนหรือผีกันเล่า?" ลั่วชิงยวนยิ้มอย่างเย็นชา

ลั่วไห่ผิงรู้สึกตกใจ ลั่วชิงยวนนั้นมิเป็นไรจริง ๆ อย่านั้นหรือ? ท่านหมอบอกว่าสิ้นหวังไปแล้วมิใช่หรือ? เห็นนางอาเจียนเป็นเลือดเยี่ยงนั้น คิดว่าอย่างไรนางก็คงมิรอดแน่! แต่ตอนนี้กลับวิ่งมาอยู่ตรงหน้าของเขาเสียได้

"ท่านพี่ ท่านพี่อย่าได้ทำให้คนอื่นตกใจกลัวเยี่ยงนี้เลยเจ้าค่ะ" ลั่วเยวี่ยอิงแสร้งทำเป็นกลัว และซ่อนตัวในอ้อมแขนของฟู่เฉินหวน

ฟู่เฉินหวนมองลั่วชิงยวนด้วยสายตาที่ซับซ้อน ท่านหมอกู้ถึงกับบอกว่าสิ้นหวัง แล้วเหตุใดนางถึงยังมีชีวิตอยู่ได้?

เมื่อเห็นว่าลั่วเยวี่ยอิงตกใจกลัว ลั่วไห่ผิงก็ลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ และมองไปที่ลั่วชิงยวนด้วยสายตาที่เฉียบคม "เจ้ายังอยู่รอดได้ก็นับว่าเป็นโชคดีของเจ้า เหตุใดถึงไม่พักผ่อน แต่กลับวิ่งมาที่นี่เพื่อทำให้น้องสาวเจ้าตกใจกลัว! เจ้าเป็นพี่ประสาอะไรกัน!"

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คนที่ถูกต่อว่าก็คือลั่วชิงยวนเสมอ

นางยิ้มอย่างเย็นชา "พวกเจ้าอยากให้ข้าตายไม่ใช่รึ? ข้ามาที่นี่เพื่อให้ทุกคนได้เห็น แล้วก็มาเพื่อให้พวกเจ้าผิดหวังอย่างไรเล่า"

ลั่วไห่ผิงรู้สึกโกรธ "ดูสารรูปของเจ้าตอนนี้ คนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิง เหตุใดถึงได้วิ่งไปมาเช่นนี้? อับอายขายขี้หน้าตระกูลลั่วนั้นยังเรื่องเล็ก! อย่างไรเสีย ข้าก็อับอายขายขี้หน้าเพราะเจ้ามาเยอะแล้ว แต่หากเจ้ากล้าทำให้ท่านอ๋องต้องเสียหน้าไปด้วย ข้าจะไม่ยกโทษให้เจ้าแน่!”

"ฮ่าฮ่าฮ่า..." ลั่วชิงยวนเงยหน้าขึ้นและหัวเราะเสียงดัง เสียงหัวเราะที่ชัดเจนของนางเหมือนระฆังเงินที่ทำให้ค่ำคืนอันเงียบสงัดนี้เต็มไปด้วยความสยดสยอง

“ที่ข้าเป็นคนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิงเยี่ยงนี้เพราะใครกัน?” นางหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา

ทั้งใช้กฎครอบครัวทั้งป้อนยาพิษเพื่อฆ่านาง

ชาติที่แล้วนางทำกรรมชั่วอะไรไว้ ถึงต้องมาตกทุกข์ได้ยากเช่นนี้

ลั่วไห่ผิงโกรธจนหน้าเขียว เขาไม่คิดว่าลั่วชิงยวนจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ การที่นางกล้าโต้แย้งเขาก็เรื่องหนึ่ง และนี่นางยังกล้าที่จะเยาะเย้ยพวกเขาต่อหน้าท่านอ๋องอีก