ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 264

เซียวชูเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "กระหม่อมพบร่องรอยของการมีคนอาศัยอยู่เรือนข้าง ๆ ผ้าผ่อนในตู้เสื้อผ้าหายไปส่วนหนึ่งซึ่งตรงกับสายคาดเอวไหมที่มัดแผลของนักฆ่าพ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อฟู่เฉินหวนได้ยินเช่นนี้ สายตาของเขากลับแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา "นางเลี้ยงบุรุษไว้ในเรือนของข้าเช่นนั้นหรือ?!"

เซียวชูรู้สึกประหลาดใจนัก

ไฉนท่าทีตอบสนองอย่างแรกของท่านอ๋องถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้เล่า?

"ท่านอ๋อง กระหม่อมเกรงว่าเรื่องราวจะไม่ง่ายดายเช่นนั้น มีศพนักฆ่าหลายสิบคนอยู่ในถ้ำ พวกมันเป็นนักฆ่าที่ฝึกวรยุทธมาหลายปีจึงไม่น่าจะมีวรยุทธอ่อนด้อย ดูเหมือนว่าพวกมันจะตายเพราะพิษจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีดำ"

"การตายช่างน่าสงสัยนัก ทั้งยังเป็นถ้ำอสรพิษอีกต่างหาก พระชายาถูกส่งไปที่นั่นเพื่อเซ่นสังเวยให้แก่เทวาภูผา แต่นักฆ่าพวกนั้นมาจากที่ใดกัน?"

"ไฉนพระชายาถึงเข้าไปพัวพันกับพวกมันได้?"

หลังจากฟังวาจาของเซียวชู สายตาของฟู่เฉินหวนกลับยิ่งเย็นชามากขึ้น

"ตรวจดูให้ละเอียด! ตรวจสอบพื้นเพของคนพวกนั้นด้วย!"

หลังจากฟู่เฉินหวนสั่งการก็เดินจากไป

เซียวชูรีบถามขึ้นมาว่า "พระชายาเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?"

ฟู่เฉินหวนเหลียวมองด้วยสายตาเย็นชา "มิต้องไปสนใจนาง ถ้าหากนางอยากดูแลตัวเองอยู่ที่นี่ ก็ปล่อยนางไป!"

หลังจากฟู่เฉินหวนพูดจบก็จากไปโดยไม่เหลียวหลัง

"พ่ะย่ะค่ะ!"

จือเฉามองออกไปนอกเรือน เมื่อเห็นท่านอ๋องพร้อมด้วยคนของเขาจากไปแล้ว นางก็รู้สึกจิตใจหนักอึ้ง

นางรีบกลับมาในเรือน

"พระชายา ท่านอ๋องเสด็จกลับไปแล้วเจ้าค่ะ"

ลั่วชิงยวนเขียนใบสั่งยาบนโต๊ะด้วยท่าทีสงบสำรวม จากนั้นนางก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจว่า "เขากลับไปเสียที แบบนี้แลดีแล้ว"

จือเฉาไม่กล้าพูดอะไรอีก

ลั่วชิงยวนยื่นใบสั่งยาให้แก่นาง "ไปที่เมืองข้าง ๆ แล้วซื้อโอสถมาสองชุดกลับมาด้วย ระหว่างทางก็ระวังตัวด้วย"

จือเฉาผงกศีรษะ "เช่นนั้นบ่าวจะรีบไปรีบกลับเจ้าค่ะ พระชายา ท่านต้องระวังตัวด้วย!"

จือเฉารับใบสั่งยาแล้วรีบไปทันที

ในเมื่อไม่มีรถม้า การที่จือเฉาสามารถกลับมาได้ก่อนฟ้ามืดก็นับว่าดีแล้ว