ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 263

จือเฉารีบยื่นชาถ้วยหนึ่งให้แก่ลั่วชิงยวน

แต่หลังจากดื่มชาเข้าไปแล้ว ลั่วชิงยวนก็อดมิได้ที่จะไอขึ้นมา ทันใดนั้นนางก็กระอักโลหิตออกมาคำหนึ่ง

จือเฉาร้องอุทานด้วยความตื่นตะลึง "พระชายา ท่านไอเป็นเลือดหนาเจ้าคะ!"

ฟู่เฉินหวนที่อยู่ในลานเรือนถึงกับขมวดคิ้ว

ไอเป็นเลือดเช่นนั้นหรือ?

ถึงแม้ว่าอาการบาดเจ็บภายนอกจะไม่สาหัส แต่อาการบาดเจ็บภายในไม่อาจมองข้ามได้ โดยเฉพาะในช่วงเหมันตฤดู หากไม่ดูแลให้ดี ๆ ก็อาจจะทำให้เกิดโรคภัยขึ้นมาได้

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วแล้วพยายามต่อสู้กับความคิดของตน

เขาไม่ควรมอบโอกาสให้แก่ลั่วชิงยวนอีกครั้ง แต่...

ถ้าหากนางยอมรับผิดและตัดขาดความสัมพันธ์กับฟู่อวิ๋นโจวและไทเฮา เขาก็จะมอบโอกาสครั้งสุดท้ายให้แก่นาง!

ขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่นั้น จือเฉาก็วิ่งออกมานอกห้องแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าฟู่เฉินหวน

"ท่านอ๋องเพคะ! พระชายาได้รับบาดเจ็บสาหัส ขอท่านอ๋องได้โปรดอนุญาตให้พระชายากลับไปได้หรือไม่เพคะ?"

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเสียงของจือเฉา นางก็รีบลุกขึ้นจากเตียงทันที

แต่นางกลับอ่อนแอลงทั้งยังมีอาการเจ็บหน้าอกอย่างรุนแรง นางพิงกรอบประตูและปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าฟู่เฉินหวนด้วยสีหน้าซูบซีดอิดโรย

ฟู่เฉินหวนหัวใจบีบรัด แต่กลับยังคงมีน้ำเสียงเย็นชา "ลั่วชิงยวน เจ้ายอมรับผิดหรือไม่? ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย!"

จู่ ๆ ต้องมาได้ยินคำถามเช่นนี้ ลั่วชิงยวนก็พลันหัวใจบีบรัด จากนั้นนางก็อดมิได้ที่จะยิ้มเยาะเล็กน้อยแล้วมองเขาด้วยสายตาท้าทาย

"หม่อมฉันทำผิดตรงไหนหรือ? หม่อมฉันหวังว่าท่านอ๋องจะให้ความกระจ่างด้วยเพคะ!"

"หากความผิดของหม่อมฉันคือการที่ไม่ควรลงไม้ลงมือกับลั่วเยวี่ยอิง เช่นนั้นหม่อมฉันก็ไม่คิดว่าตัวหม่อมฉันมีความผิด ต่อให้มีโอกาสร้อยครั้ง หม่อมฉันก็จะไม่พลาดโอกาสสักครั้ง!"

ฟู่เฉินหวนอยากจะปกป้องลั่วเยวี่ยอิงก็เป็นเรื่องของเขา

แต่ไฉนนางลั่วชิงยวนจึงต้องถูกลั่วเยวี่ยอิงรังแกด้วยเล่า?

ยอมรับผิดหรือ? ไม่มีทางเสียหรอก!

โทสะพลันมารวมอยู่ตรงคิ้วของฟู่เฉินหวน "อย่ามาแสร้งโง่กับข้าและใช้ลั่วเยวี่ยอิงเป็นข้ออ้างอยู่ทุกครั้งไป ต่อให้ไม่มีนาง เจ้าก็ยังต้องถูกลงโทษให้ไปอยู่จวนนอกเมืองอยู่ดี!"

สิ่งที่ทำให้เขาโกรธไม่เกี่ยวกับลั่วเยวี่ยอิงเลยสักนิด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดตอนนั้นถึงควบคุมอารมณ์มิได้จนถึงขั้นลงไม้ลงมือกับลั่วชิงยวนก็ตาม