ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 266

เกรงว่า… เรื่องนี้อาจจะไม่ใช่ความฝัน

แต่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง

การที่ซ่งเชียนฉู่ฝันถึงเรื่องเหล่านี้ ก็น่าจะเป็นเพราะงูยักษ์

มันรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว

ซ่งเชียนฉู่ไม่ได้ทอดทิ้งเขาไป แต่ประสบอุบัติเหตุระหว่างที่กำลังตามหาโอสถ

น่าเสียดายที่บัวมรกตเหมันต์ถูกเด็ดไปก่อนแล้ว เกรงว่าคงไม่มีวันได้พบเจ้าสิ่งนั้นอีกในใต้หล้านี้

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา นางก็อดไม่ด้ที่จะรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง

เมื่อเห็นสีหน้าที่ยังคงหวาดกลัวของซ่งเชียนฉู่ ลั่วชิงยวนก็ลังเลไปชั่วขณะและตัดสินใจว่าจะไม่บอกความจริงกับอีกฝ่าย

ต่อให้นางบอกอีกฝ่ายไป อีกฝ่ายจะยอมรับได้หรือ?

ตอนนี้ไม่รู้ว่าซ่งเชียนฉู่หวาดกลัวงูมากขนาดไหน

ทว่าต่อให้ลั่วชิงยวนไม่พูดอะไร ซ่งเชียนฉู่ก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง

นางไม่ได้เล่าให้ลั่วชิงยวนฟังว่าสระน้ำเย็นในความฝันเหมือนกับสถานที่ที่ตนตามหาโอสถไม่มีผิดเพี้ยน

บัวมรกตเหมันต์ที่ลั่วชิงยวนได้มาน่าจะเติบโตอยู่ก้นสระน้ำเย็น

เพื่อบัวมรกตเหมันต์ดอกนี้แล้ว นางเฝ้าตามหามันมาตั้งแต่เมื่อครั้งยังเยาว์วัย ถึงขนาดตามหาแม้แต่ในความฝัน ทว่าสุดท้ายนางก็ยังไม่มีโอกาสได้มันมา

หลังจากรู้สึกตัว ซ่งเชียนฉู่ก็แตะหน้าอกพลางหยิบเข็มทิศชะตาออกมาแล้วยื่นให้แก่ลั่วชิงยวน

"ข้าจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเจ้าสิ่งนี้ทำร้ายงูยักษ์ได้ เจ้าสิ่งนี้ใช่ของท่านหรือไม่?"

ลั่วชิงยวนพยักหน้าแล้วรับเข็มทิศชะตากลับคืนมา

……

ลั่วชิงยวนดูแลเป็นอย่างดีถึงสองวัน

โดยไม่ตระหนี่ถี่เหนียวเรื่องโอสถเลยสักนิด

บาดแผลและอาการป่วยของพวกนางทั้งสองดีขึ้น และร่างกายก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

ในวันที่สาม ซ่งเชียนฉู่ก็ดึงลั่วชิงยวนเข้ามาหาพลางกล่าวว่า "ชิงยวน ข้าสัญญาว่าจะมอบโสมเก้าบุษบันอมตะให้ท่าน"

"แต่ท่านอาจจะต้องช่วยเหลือข้าก่อน ข้าถึงจะมอบโอสถให้แก่ท่านได้"

เมื่อได้ยินเรื่องโสมเซียนจิ่วหลาน จิตใจของลั่วชิงยวนก็ชักจะเริ่มพลุ่งพล่าน "ว่ามาสิ ขอเพียงช่วยได้ข้าก็จะช่วย!"