ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 278

เฉียงเวยพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “จริงเจ้าค่ะ ตอนนี้แม่นมเติ้งกำลังคุกเข่าอยู่นอกห้องตำราเพื่ออ้อนวอนท่านอ๋อง นางคงมิรู้ว่าท่านอ๋องมิอยู่ในตำหนัก!”

ได้ยินดังนี้ ลั่วชิงยวนจึงรีบก้าวออกจากห้อง “ห้ามให้ท่านอ๋องรู้เรื่องนี้อย่างเด็ดขาด! ข้าจะทำให้ลั่วชิงยวนตายในจวนนอกเมือง เน่าเฟะและไม่มีคนมาเก็บศพให้!”

ลั่วเยวี่ยอิงรู้สึกได้ใจเป็นอย่างมาก

รอบนี้ใครจะช่วยลั่วชิงยวนได้อีก?

ลั่วเยวี่ยอิงมาถึงนอกห้องตำราของฟู่เฉินหวน และเห็นแม่นมเติ้งที่กำลังขอร้องอ้อนวอน

นางยิ้มยะเยือก “แม่บ้านเติ้ง พี่สาวข้าวางยาอันใดใส่เจ้ากัน เจ้าจึงขอร้องเพื่อนางเช่นนั้น”

“น่าเสียดาย ท่านอ๋องเคยกล่าวว่าจะไม่สนใจความเป็นตายของท่านพี่อีกต่อไปแล้ว เจ้าอ้อนวอนไปก็มิมีประโยชน์”

“หากทำท่านอ๋องกริ้ว ระวังตำแหน่งแม่บ้านของเจ้าจะหายเถอะ!”

ลั่วเยวี่ยอิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่คำพูดกลับเต็มไปด้วยการข่มขู่

นัยน์ตาของแม่นมเติ้งเผยแววผวา นางจึงลุกขึ้นและจากไปอย่างรีบร้อน

ลั่วเยวี่ยอิงมองแผ่นหลังที่จากไปของแม่นมเติ้ง เผยยิ้มยะเยือก “ว่าแล้ว ทุกคนต่างเห็นแก่ตัว เมื่อมีสิ่งที่กระทบต่อผลประโยชน์ของตน ผู้ใดเล่าจักสนใจความเป็นตายของผู้อื่นกัน?”

“ลั่วชิงยวน รอบนี้ข้าจะรอดูว่าใครสามารถช่วยเจ้าได้อีก!”

ลั่วชิงยวนยิ้มได้ใจ

หลังนางจากไป ลั่วเยวี่ยอิงยื่นเงินก้อนหนึ่งให้กับเฉียงเวย พร้อมกล่าว “แบ่งให้คนใช้ มิว่าอย่างไรต้องให้พวกมันหุบปากให้ได้ ห้ามใครพูดถึงลั่วชิงยวนอีก”

นางต้องห้ามให้ท่านอ๋องรู้สถานการณ์ของลั่วชิงยวนโดยเด็ดขาด!

เมื่อนางเดินผ่านประตู นางได้ยินเสียงจากด้านนอก ราวกับมีแขกมาเยือน

นางเดินขึ้นหน้าไปดู คนที่มาคือแม่ทัพฉิน

“ข้ามิได้มาหาท่านอ๋อง ข้ามาหาพระชายา การดิ่งแม่น้ำผ่านไปนานเสียขนาดนี้แล้ว เหตุใดพระชายาจึงไม่เคยออกมาเลย? ข้ามีเรื่องสำคัญ!”

หลังแม่ทัพฉินถูกปฏิเสธ น้ำเสียงของเขาไม่พอใจเล็กน้อย

ที่ผ่านมาเขายังไม่เคยขอบคุณพระชายาดี ๆ มาก่อน ครั้งที่แล้ว เพราะเขามิได้ส่งคนคุ้มครองนางกลับจวน จึงทำให้นางถูกลักพาตัวไปดิ่งแม่น้ำ เรื่องนี้ทำแม่ทัพฉินรู้สึกผิดในใจมาโดยตลอด