ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 279

ฟู่เฉินหวนนวดขมับ ผ่อนเสียงลงพร้อมกล่าว “การฟื้นฟูใบหน้าเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? หากค่อนข้างดีแล้ว ก็...”

ได้ยินประโยคนี้ ลั่วชิงยวนคุกเข่าลงมาดังตุ้บ และร้องไห้อย่างเศร้าโศกขึ้นมาทันที “ท่านอ๋องจักทรงไล่หม่อมฉันออกไปหรือเพคะ?”

“หม่อมฉันผิดไปแล้ว เมื่อนั้นหม่อมฉันเพียงอารมณ์ร้อนจึงได้เอ่ยประโยคที่เสียมารยาทเช่นนั้นต่อท่านแม่ทัพฉิน หม่อมฉันมิได้ตั้งใจ! ท่านอ๋องอย่าโกรธเคืองหม่อมฉันเลยเพคะ”

ท่าทีน่าสงสาร และน้ำเสียงสะอื้นของลั่วเยวี่ยอิง ทำฟู่เฉินหวนรู้สึกปวดหัวขึ้นมาในทันที

อีกทั้งใจอ่อนด้วย เขาพยุงลั่วเยวี่ยอิงขึ้นมา “ข้าแค่กลัวการอยู่ในตำหนักต่อโดยไม่มีฐานะจะทำเจ้าอึดอัด”

ได้ยินดังนี้ ลั่วเยวี่ยอิงฉงน แต่ในใจนางกลับรู้สึกดีใจ “ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ วันพรุ่งหม่อมฉันจักไปชดใช้ขออภัยท่านแม่ทัพใหญ่ฉินที่จวน”

ฟู่เฉินหวนคิดสักพัก จากนั้นกล่าวขมวดคิ้ว “มิจำเป็น แม่ทัพใหญ่ฉินเอ่ยวาจาเช่นนี้อยู่แล้ว เจ้าเพียงเจอตอนเขาอารมณ์ไม่ดีเข้าพอดี”

“เพคะ” ลั่วเยวี่ยอิงก้มหน้ายิ้มอ่อน

อย่างที่คิด เมื่อไม่มีลั่วชิงยวน ท่านอ๋องจะตามใจนางยิ่งกว่าเดิม!

คิ้วของฟู่เฉินหวนกลับขมวดแน่น เหตุใดเมื่อลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้ เขาจึงใจอ่อนกัน?

เมื่อก่อนเขามิใช่คนเช่นนี้

หรือเขาหลงรักลั่วเยวี่ยอิงเข้าจากการแสดงเสียแล้ว?

......

ร้านโอสถจิ่วอิงที่ตรอกฉางเล่อร้านสามสิบสามเปิดแล้ว

ชื่อร้านใช้คำว่าอิงจากชื่อของลั่วอิง

ซ่งเชียนฉู่มองป้ายร้าน พยักหน้าอย่างเห็นด้วย “จันทราจิ่วอิง เป็นโอสถวิเศษ แม้จะหายาก แต่ก็ตรงกับร้านโอสถของเรา ที่ขายแต่เครื่องยาสมุนไพรหายาก!”

จือเฉ่าฟังอยู่อีกด้าน เมื่อได้มาอยู่กับแม่นางซ่งและพระชายานางก็ได้รู้จักเครื่องสมุนไพรที่เมื่อก่อนไม่เคยได้ยินเพิ่มมากขึ้น

มิคิดว่าสมุนไพรวิเศษของแม่นางซ่งจะมากหลายเช่นนี้

ลั่วชิงยวนหันหน้าไปมองซ่งเชียนฉู่ “เครื่องยาสมุนไพรของเจ้าคงขายได้มินาน พวกเราต้องหาวิธีในการตามหาเครื่องยาสมุนไพรหายากอื่น ๆ”

ได้ยินดังนี้ ซ่งเชียนฉู่กลับกล่าวอย่างมั่นใจ “ท่านมิต้องกังวล บ้านข้านั้นสมุนไพรมากหลายเป็นที่สุดแล้ว! เมื่อเครื่องยาสมุนไพรไม่พอ แค่ส่งจดหมายให้พ่อของข้าส่งมาก็พอแล้ว!”