ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 324

ลั่วอวิ๋นสี่รอคอยให้ซ่งเชียนฉู่เอาดีงูออกมา หลังจากได้ดีงูมา นางย่อมไม่สนใจเรื่องของรัฐทายาทเฉินอยู่แล้ว

ทว่าก่อนที่ลั่วอวิ๋นสี่จะทันได้มีความสุข นางก็เห็นซ่งเชียนฉู่ออกมาจากห้อง

"ส่งมาให้ข้าซะ!" ลั่วอวิ๋นสี่แบมือด้วยท่าทีเฉยเมย

คาดไม่ถึงเลยว่าชั่วครู่ต่อมา จะมีไม้เรียวฟาดใส่มือของลั่วอวิ๋นสี่อย่างแรง

ลั่วอวิ๋นสี่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

"เจ้า!" นางกำหมัดแน่นแล้วจ้องหน้าซ่งเชียนฉู่ด้วยความโกรธจัด

ซ่งเชียนฉู่ที่มีสีหน้ากรุ่นโกรธถึงกับเงื้อไม้ขึ้นด้วยท่าทีดุดัน "แม้แต่มารดาของเจ้าก็ยังไม่ทำให้เจ้าได้สติขึ้นมา เจ้ามันโง่เง่าเกินเยียวยาแล้วจริง ๆ!"

"สวีซงหย่วนเป็นคนดีเช่นนั้นหรือ? มันสั่งให้เจ้าทำเรื่องแบบนี้ให้มันครั้งแล้วครั้งเล่า หากข้าเป็นมารดาของเจ้า คงได้โมโหตายเป็นแน่!"

ซ่งเชียนฉู่มิใคร่จะคุ้นเคยกับลั่วอวิ๋นสี่นัก แต่นางก็รู้เรื่องของลั่วอวิ๋นสี่กับสวีซงหย่วนมาจากลั่วชิงยวน

ยามนี้ซ่งเชียนฉู่เห็นลั่วอวิ๋นสี่ถูกหลอกใช้ นางก็รู้สึกโกรธจัดเช่นเดียวกัน คุณหนูผู้สูงศักดิ์จากจวนมหาราชครูกลับตกหลุมพรางจนถูกนักฆ่าหลอกลวงเอาเสียได้

กลายเป็นมีดเล่มหนึ่งในมือของผู้อื่น!

ช่างโง่งมสิ้นดี!

"สามหาวนัก!" ลั่วอวิ๋นสี่ร้องตะโกนด้วยความโกรธแค้น

ทว่านางกลับวิ่งรอบลานเรือนเพื่อหลบไม้เรียวในมือของซ่งเชียนฉู่อย่างน่าอับอายขายหน้า

"นี่มันไร้เหตุผลสิ้นดี! เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นผู้ใด? เจ้ามิอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วใช่หรือไม่?" ลั่วอวิ๋นสี่กระโดดหนีด้วยความเดือดดาล

ซ่งเชียนฉู่หาได้หวาดกลัวแม้แต่น้อยนิดพลางเอ่ยด้วยความฉุนเฉียวว่า "หากไร้ซึ่งภูมิหลังของวงศ์ตระกูลและสถานะในจวนมหาราชครู เจ้ายังจะนับเป็นตัวกระไรอีกเล่า? สวีซงหย่วนก็คงไม่คิดช่วงใช้เจ้าเสียด้วยซ้ำไป!"

เมื่อขับไล่ลั่วอวิ๋นสี่ออกทางประตูหลังได้แล้ว ซ่งเชียนฉู่ก็ปิดประตูด้วยความร้อนใจแล้วรีบหาไม้มาขัดหลังประตูเอาไว้ทันที

ลั่วอวิ๋นสี่ส่งเสียงสบถจนได้ยินไปถึงข้างนอก แต่ซ่งเชียนฉู่กลับไปที่ประตูหน้าร้านด้วยความกังวลใจ

เสียงต่อสู้ยังไม่หยุดลง บัดนี้นางควรจะทำเช่นไรดี!

ใช่ว่าเมื่อสักครู่นี้นางมิได้คิดเรื่องที่จะมอบดีงูให้เสียทีเดียว