ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 333

เหยียนผิงเซียวขมวดคิ้ว “อย่าเอาแต่เอ่ยถึงคำว่าตาย มิเป็นมงคล”

นางผู้นั้นยิ้มอ่อนโยน และเอ่ยอ้อนเสียงแผ่ว “รู้แล้วเจ้าค่ะ”

เวลานี้เอง ด้านนอกดังเป็นเสียงเคาะประตูร้อนรน ท่าทีราวกับจะทุบให้ประตูพัง

“ข้าไปดูเอง”

เหยียนผิงเซียววางถ้วยยาลง ห่มผ้าห่มให้นาง จากนั้นลุกไปที่หน้าประตู

เมื่อเหยียนผิงเซียวเปิดประตู ก็มีร่างบางตะครุบใส่อ้อมอกของเขาอย่างแรง

เหยียนผิงเซียวตกใจ เขารีบมองไปด้านนอก ลากคนเข้ามาในห้องและปิดประตูลง

“เจ้ามาได้อย่างไรกัน ดึกดื่นเช่นนี้ มิกลัวคนเห็นรึ?” เหยียนผิงเซียวติคนตรงหน้าด้วยคิ้วที่ขมวด

ใบหน้าอึดอัดของลั่วเยวี่ยอิงเต็มไปด้วยคราบน้ำตา นางตะครุบใส่อ้อมอกเขาอีกครั้ง “ผิงเซียว ข้าทำมิได้ ข้าทำมิได้จริง ๆ”

“เจ้าเลิกให้ข้าไปยั่วยวนเขาได้หรือไม่ มิใช่ว่าเจ้ามิรู้เสียหน่อยว่าเขาเป็นคนยังไง ข้าจักทำสำเร็จง่าย ๆ ได้อย่างไร”

เหยียนผิงเซียวมองบนใบหน้านางที่เห็นได้ชัดว่าโดนตบมา จึงถอนหายใจพร้อมกล่าว “ข้ามิได้ให้เจ้านอนกับเขาจริง ๆ เจ้าวางยาเขาแล้ว เพียงถอดอาภรณ์ของเขาออกก็พอ”

“ให้เขาคิดว่าเขาเป็นผู้ช่วงชิงความบริสุทธิ์ของเจ้า เช่นนั้นเจ้าจักคงตำแหน่งในใจของเขาไว้ได้”

“ข้าหวังดีต่อเจ้าทั้งนั้น เยวี่ยอิง”

ลั่วเยวี่ยอิงยิ่งร้องฟูมฟาย “ข้าทำมิได้จริง ๆ ข้าวางยาเขาไปถึงสามเท่า แต่เขาก็ยังมีสติอยู่ดี เขารู้ว่าข้าทำเรื่องเช่นนี้ ข้าจักมีหน้าไป...”

“ผิงเซียว ข้ามิอยากไปตำหนักอ๋องผู้สำเร็จราชการแล้ว”

เหยียนผิงเซียวปลอบอย่างใจเย็น “เวลานี้แล้ว เจ้าจักถอยมิได้ กระทั่งลั่วชิงยวนเจ้ายังเอาชนะมาได้เลยมิใช่รึ?”

“ในใจของเขามีเจ้าอยู่ เรื่องในคืนนี้มิมีทางถูกแพร่ออกไปเสียหรอก เชื่อข้าสิ!”

“เยวี่ยอิง เจ้าสละเพื่อตระกูลเหยียนมามากเช่นนี้ ตระกูลเหยียนมิมีทางน้อยหน้าเจ้าแน่ อนาคตเจ้าอยากได้สิ่งใด ข้าให้เจ้าได้หมด!”

เหยียนผิงเซียวปลอบอย่างอ่อนโยน

ลั่วเยวี่ยอิงจึงหยุดร้องไห้

“กลับไปเถิด เช้าวันพรุ่งเจ้าจงกลับไปที่ตำหนักอ๋อง”

“หากลงมือผ่านฟู่เฉินหวนมิได้ เจ้าก็ลงมือผ่านฉู่ลั่ว!”