ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 332

วินาทีที่เสียงนี้ดังขึ้น ในหน้าของฉู่ลั่วสลายหายไปในพริบตา

เสียงที่แสนไม่เข้ากันนี้

หญิงสาวตรงหน้าไร้ซึ่งใบหน้าอีกครั้ง

หว่างคิ้วของฟู่เฉินหวนถูกกลบไปด้วยไออาฆาต เขาหยิบแก้วน้ำชาขึ้นมาโยนลงบนโต๊ะอย่างแรง เศษแก้วที่แตกสลายบาดผ่านฝ่ามือของเขา

“ท่านอ๋อง!”

ฟู่เฉินหวนบดขยี้ฝ่ามือลงไปบนเศษแก้ว ความเจ็บปวดทำให้เขาได้สติ

จู่ ๆ เขาก็มองเห็นหญิงสาวตรงหน้าอย่างชัดเจน

ลั่วเยวี่ยอิง!

ในใจเขาลุกเป็นไฟโทสะ เขาจึงสะบัดมือออกไปอย่างแรง

ลั่วเยวี่ยอิงถูกตบจนเลือดออกปาก และล้มอยู่บนพื้นอย่างแรง วินาทีนั้นในหัวของนางดังวืด ๆ และไม่ได้สติเป็นเวลานาน

จนกระทั่งรองเท้าลวดลายอำพันปรากฏต่อสายตานาง

นางจึงได้สติ และรีบคุกเข่าดึงชายอาภรณ์ของฟู่เฉินหวนไว้ “ท่านอ๋อง หรือท่าน… มิรักหม่อมฉันแล้วจริง ๆ หรือเพคะ?”

ดวงตาของนางแดงก่ำ น้ำตาเอ่อล้นอยู่ภายใน พยายามอดทนไม่ให้มันไหลลงมา น่าสงสารเป็นที่สุด

หน้าอกของฟู่เฉินหวนรู้สึกอึดอัด ทรมานเป็นอย่างมาก ราวกับฝ่ามือที่เขาฟาดออกไปนั้นเป็นเรื่องผิดมหันต์

เขากดหน้าอกไว้ และรีบละสายตาออกไป

เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร!

“ท่านอ๋อง… ช่วงนี้ เวลาที่ท่านมาหาหม่อมฉันยิ่งอยู่ยิ่งน้อย บัดนี้ ท่านเกลียดชังหม่อมฉันเพียงนี้เชียวหรือเพคะ?”

“หม่อมฉันมิรู้ว่าไปทำสิ่งใดให้ท่านเกลียดชังหม่อมฉันเข้า ท่านอ๋องสามารถให้อภัยหม่อมฉันได้หรือไม่?”

ท่าทีน่าสงสารของนาง ทำคนรู้สึกเห็นใจ

ฟู่เฉินหวนกัดฟัน กำมือไว้แน่น เสียงของเขาเต็มไปด้วยการยับยั้ง “ข้ามิเห็นว่าเป็นเจ้า”

“เยวี่ยอิง เจ้ามิควรทำเช่นนี้”

“เจ้ามิมีตำแหน่งในตำหนักแห่งนี้ เจ้ามิควรด้อยค่าตัวเจ้าเอง”