ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 337

“ท่านอ๋อง ของสิ่งนี้...”

ลั่วเยวี่ยอิงค่อนข้างกังวล ก่อนหน้านี้นางบอกว่านี่เป็นของของแม่นาง บัดนี้นางกลับเอาของที่แม่ทิ้งไว้ให้ก่อนตายให้นักทำนายคนหนึ่ง นางกังวลจนไม่รู้แก้ต่างคำโกหกอย่างไร

“เยวี่ยอิง อากาศหนาวเช่นนี้ รีบกลับตำหนักเถอะ อย่าให้ไข้ขึ้น” ประโยคห่วงใยของฟู่เฉินหวนขัดนางเอาไว้

ลั่วเยวี่ยอิงชะงักเล็กน้อย นางเงยหน้ามองฟู่เฉินหวน ขอบตาแดงก่ำขึ้นมาทันใด

นางจับแขนเสื้อของฟู่เฉินหวนไว้อย่างระมัดระวัง “ท่านอ๋อง ท่านมิโกรธเคืองหม่อมฉันแล้วหรือเพคะ?”

ฟู่เฉินหวนยิ้มอ่อนโยน ยกมือปัดลูกผมที่ถูกลมพัดจนยุ่งเหยิงของนาง “ย่อมมิโกรธเคืองเจ้าอยู่แล้ว”

เห็นท่าทีหวานซึ้งของทั้งคู่ ในใจลั่วชิงยวนยิ่งรู้สึกโกรธ

นางเปลี่ยนชื่อใหม่เพื่อใช้ชีวิตใหม่แล้วแท้ ๆ เหตุใดสองคนนี้จึงมิปล่อยนางไปอีก ต้องทำนางรู้สึกขยะแขยงโดยการมาพลอดรักกันต่อหน้านาง

ถุงหอมที่อยู่ในมือเมื่อครู่ถูกแย่งกลับไป หนำซ้ำยังเจอฉากที่น่าสะอิดสะเอียนอีก ในใจของนางราวกับถูกหินก้อนใหญ่ทับไว้ ทรมานจนอยากปล่อยโฮออกมาเสียงดัง

เพื่อให้ความรู้สึกที่แสนซับซ้อนระบายออกมาจนหมด แต่นางกลับต้องข่มไว้ และให้ตนสงบจิตใจ

นางอุตส่าห์ใช้ตัวตนของฉู่ลั่วเดินมาจนถึงทุกวันนี้ได้

แม้จะยังไม่สำเร็จ แต่นางจะให้ฟู่เฉินหวนพบจุดน่าสงสัยมิได้เด็ดขาด มิเช่นนั้นทุกอย่างจะสูญเปล่า

“ท่านอ๋องและพระชายารักกันดีเสียจริง หากรู้ว่านางเป็นพระชายา กระหม่อมคงมิรับทำนายให้นางพ่ะย่ะค่ะ” เสียงของลั่วชิงยวนชัดเจน

ได้ยินดังนี้ ฟู่เฉินหวนชะงักเล็กน้อย

ลั่วเยวี่ยอิงนิ่งอึ้ง จากนั้นมุมปากยกเป็นยิ้มขึ้นอย่างอดไม่อยู่ ประโยคนี้ช่างถูกใจนางเหลือเกิน

ฟู่เฉินหวนมิได้ปฏิเสธ เพียงแค่พูดกับลั่วเยวี่ยอิง “ข้าจักส่งเจ้ากลับไป”

ลั่วเยวี่ยอิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

และแล้วร่างผอมบางนั้นก็จากไปภายใต้การคุ้มครองของฟู่เฉินหวน พวกเขาเดินในถนนที่เงียบสงัด และหายไปในตรอกฉางเล่อ