ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 361

“กระหม่อมมิคู่ควรกับความไว้วางใจของท่านเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ” ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว นางมิต้องการได้รับความไว้วางใจจากฟู่เฉินหวน

“เจ้าใสซื่อบริสุทธิ์นัก ข้าเชื่อว่าเจ้าจักมิเอ่ยปากเรื่องนี้ต่อผู้ใด” เสียงทุ้มลุ่มลึกของฟู่เฉินหวนเจือเมาบางส่วนดังเข้ามา

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย

ฟู่เฉินหวนนอนกระดกเหล้าอยู่บนบันไดหิน เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง "วันนี้ข้าอาจทำให้ชีวิตนึงสิ้นไปเพื่อบางสิ่งบางอย่าง"

“ข้ามิรู้ว่าข้ากระทำอันใดผิดไปหรือไม่...”

จิตใจของฟู่เฉินหวนเต็มไปภาพแววตาของลั่วชิงยวน บัดนี้เขาคิดว่า คืนนี้ลั่วชิงยวนอาจถูกทรมานจนสิ้นใจในจวนอัครเสนาบดี

หากนางร่วมกับตระกูลเหยียนก่อเรื่องร้ายแรงก็สมควรตายแล้ว

แต่จะเกิดอะไรขึ้นหากนางแค่ถูกตระกูลเหยียนหลอกใช้เล่า?

จิตใจของเขาสับสนยิ่งนัก

เหมือนมีบางส่วนขาดหายไปจากหัวใจ รู้สึกเหมือนถูกหินก้อนใหญ่กดทับลงไป ยากจะอธิบายว่ารู้สึกอย่างไร

มันแค่ไม่สบายใจ

ลั่วชิงยวนมองดูชายผู้นี้ด้วยความตกใจ

ทำให้ชีวิตนึงสิ้นไปหรือ?

เขากำลังพูดถึงนางงั้นหรือ?

นางเพียงแปลกใจอยู่ครู่หนึ่งก็พลันสงบลง พลางคิดว่าจะเป็นตัวนางเองได้อย่างไร

ฟูู่เฉินหวนเกลียดนางฝังลึก ครั้นเมื่อเขาบอกให้ลั่วไห่ผิงพาตัวนางไป เขาหนักแน่นยิ่งกว่าอะไรดี

“หากท่านอ๋องมีข้อสงสัยเช่นนั้นแล้ว แสดงว่าท่านเองรู้รู้สึกเสียใจ มิเช่นนั้น จิตใจของท่านคงมั่นคงดั่งศิลา มิไหวติงต่อสิ่งใด”

ฟู่เฉินหวนที่กำลังกระดกเหล้าอยู่พลันชะงักเล็กน้อย ขมวดคิ้วพึมพำ “เช่นนั้นรึ? ข้าเสียใจเช่นนั้นรึ?”

เขากระดกเหล้าเข้าไปอึกใหญ่ แต่ในใจยังคงสับสนวุ่นวายนัก

“เจ้าพูดถูก ข้าควรมีจิตใจมั่นคงแน่วแน่ดั่งศิลา หากมิใช่ใจและความโหดเหี้ยมเด็ดขาดของข้า คงถูกหมาจิ้งจอกและเสือพวกนั้นกลืนกินไปนานแล้ว”

บัดนั้นนัยน์ตาของฟู่เฉินหวนพลันฉายแววเหี้ยมไร้ปรานี

ฆ่าโดยมิได้ตั้งใจ ดีกว่าปล่อยไป!