ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 370

“สิ่งที่เรียกว่าบุพนิมิตและลางร้ายล้วนกระทำโดยเจตนาของผู้ที่หมายใส่ร้ายท่านอ๋อง!”

เสียงหนักแน่นเด็ดเดี่ยวขอนางดังก้องไปทั่วจัตุรัส

ไม่รู้ว่าหน้ากากทองคำนั้นเด่นแวววาวเกินไปหรือไม่ แต่มันให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่และแข็งแกร่ง

เมื่อได้ยินวาจาเหล่านั้น ก็เกิดเสียงอุทานโดยรอบ

“อะไรนะ? ใส่ร้าย?”

“หมายความเยี่ยงไร?”

หากใส่ร้าย เช่นนั้นแล้วปรากฏการณ์ประหลาดนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไรเล่า?

บัดนี้เหล่าขุนนางน้อยใหญ่ต่างสับสนฉงนใจ

ใต้เท้าฟางกล่าวอย่างเคร่งขรึม "ไร้สาระ! พระชายาอ๋องมิเคยมาที่แห่งนี้ นางคงมิรู้ถึงความสำคัญของอนุสวรีย์มังกรและหงส์เพลิง สิ่งนี้แสดงถึงพระวิญญาณบรรพบุรุษของราชวงศ์ในหอบรรพบุรุษ พระชายาอ๋องเอ่ยไร้สาระเช่นนี้เพื่อปกป้องท่านอ๋องเสียมากกว่าหรือไม่?”

ได้ยินเช่นนั้นลั่วชิงยวนก็หัวเราะเยาะ “ข้ารึพูดไร้สาระ? เป็นท่านต่างหากกระมัง ใต้เท้าฟาง?"

“ดูท่านจะตอกหน้าข้าแทบหัวชนฝา หรือเป็นท่านเองเล่าที่สร้างสิ่งนี้ขึ้นมา?”

ลั่วชิงยวนหยิบหุ่นเชิดและเผชิญหน้ากับใต้เท้าฟาง

ใต้เท้าฟางหน้าซีดลดทันใด “สิ่งนี้มาจากที่ใด ข้าหาได้รู้ไม่”

ลั่วชิงยวนถือหุ่นเชิดไว้พลางพูดต่อ “เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นจากหุ่นเชิดตัวนี้ หาใช่บุพนิมิตจากพระวิญญาณบรรพบุรุษของราชวงศ์ไม่! ผู้ที่วางหุ่นเชิดนี้ไว้มีประสงค์ใช้เรื่องนี้ใส่ร้ายท่านอ๋อง!"

“ให้ขุนนางระดับสูงกดดันองค์จักรพรรดิ และบังคับให้องค์จักรพรรดิสั่งโทษประหารท่านอ๋อง!”

“แผนการชั่วร้าย จิตใจเยี่ยงนี้สมควรได้รับโทษ!”

เสียงคมชัดของนางที่เปี่ยมไปด้วยพลัง ธารกำนัลต่างขวัญสั่น

ลั่วไห่ผิงเริ่มวิตกกังวลและพูดด้วยความโกรธ “เจ้ากำลังพูดอันใดเจ้ารู้ตัวหรือไม่! ลงมาขออภัยโทษเดี๋ยวนี้! องค์จักรพรรดิและองค์ไทเฮาประทับอยู่ที่นี่ เจ้าบังอาจนัก!"

แม้ลั่วชิงยวนจะแต่งงานกับท่านอ๋องแล้ว แต่นางยังคงเป็นบุตรีของจวนอัครเสนาบดีและเป็นญาติใกล้ชิดทางสายโลหิต