ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 43

จือเฉาถูกนางรับใช้หลายคนจับตัวไป ถูกกดลงกับพื้นและพยายามดิ้นอย่างสุดชีวิต

ข้างหน้า แม่บ้านเมิ่งที่แต่งตัวดีเดินด้วยท่าทีสบาย ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงที่หยิ่งผยองว่า “คิดว่าติดตามเจ้านายแล้วจะผงาดได้งั้นรึ ตอนนี้เจ้ากล้าฝ่าฝืนคำสั่งข้า กล้าต่อปากต่อคำกับข้า เจ้าต้องรู้ว่า ทาสทั้งหมดในตำหนักนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของข้า เจ้าเองก็ไม่เว้น! ”

“ฟาดปากนาง!” แม่บ้านเมิ่งหยิบท่อนไม้ยาวเท่านิ้วแล้วโยนมันลงไปอย่างโหดเหี้ยม

นางรับใช้หยิบท่อนไม้ยาวขึ้นมา ฟาดไปที่ปากของจือเฉาอย่างแรง จือเฉาที่เจ็บปวดก็หลั่งน้ำตา

ฟาดไปหลายที ปากของจือเฉากลายเป็นสีแดงบวมและแตกทันที นางขดตัวหลบจากความเจ็บปวด คิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความกลัว

“รู้ว่าผิดรึยัง?” แม่บ้านเมิ่งเอามือไพล่หลังและถามอย่างเย็นชา

จือเฉาเจ็บปวดจนร้องไห้ ได้แต่กัดฟันพูดอย่างอดทน “ข้าไม่ผิด ข้าจะไม่เอาน้ำแกงยาพิษไปให้พระชายาเด็ดขาด”

ได้ยินเช่นนี้ แม่บ้านเมิ่งก็หน้าตาบูดบึ้ง ดุเสียงดังว่า “ยังจะกล้าปากดี! ตีต่อไป! ดูท่าข้าจะจากไปนานเกินไป พวกเจ้าชั้นต่ำถึงปีกกล้าขาแข็ง กล้าต่อปากต่อคำกับข้า! วันนี้จะต้องบอกให้พวกเจ้ารู้ว่าข้าน่าเกรงขามแค่ไหน!"

“เรื่องในเรือนชั้นในนี้ แม้แต่พระชายาก็ไม่สามารถตัดสินใจได้! ทุกคนต้องฟังข้า!” แม่บ้านเมิ่งดุด้วยความโกรธ นางรับใช้ในเรือนกลัวจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

ลั่วชิงยวนเดินตามเสียงมาจนถึงที่นี่ และได้ยินการสนทนา ยังได้ยินเสียงร้องโอดโอยของจือเฉา เมื่อเห็นท่อนไม้ตีปากของจือเฉา เลือดที่ไหลไม่หยุด ลั่วชิงยวนที่เจ็บใจโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“หยุดนะ” ลั่วชิงยวนรีบเดินเข้าไปแย่งท่อนไม้จากมือของนางรับใช้ และตบแม่บ้านเมิ่งด้วยหลังมือ“เจ้านี่ช่างมีความสามารถจริง ๆ แม้แต่เรือนชั้นในก็ต้องฟังเจ้างั้นรึ? ข้าก็ต้องฟังเจ้าด้วยงั้นรึ?! ”

“พระชายา...” จือเฉาร้องไห้ดังขึ้น รู้สึกเสียใจและซาบซึ้งใจ

ได้ยินเสียงร้องของจือเฉา มองปากของนางที่เต็มไปด้วยเลือด และยังหยดลงพื้นทีละหยด ลั่วชิงยวนเป็นปวดใจจนแทบจะหายใจไม่ออก

รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ตีไปที่แม่บ้านเมิ่งอย่างดุเดือด แค้นนี้ต้องล้างแทนจือเฉา