ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 448

ลิ่นฝูเสวี่ยยังคงตกอยู่ในความตะลึง นางเอ่ยตอบ “นางรับใช้ข้าในอดีต ลี่เซียง”

“นางยังมีชีวิตอยู่หรือ นางยังมิตายหรือ!”

“วันนั้นนางอยู่ในขบวนรถม้าเดียวกับข้า เป็นไปได้อย่างไรที่นางจักมิตาย”

ได้ยินดังนี้ ลั่วชิงยวนตะลึง “เจ้าหมายถึง นางไปกับเจ้าเมื่อวันที่เกิดเรื่องหรือ!”

“ใช่“

ลั่วชิงยวนเอ่ยขมวดคิ้ว “หรือว่าในขบวนมีผู้โชคดีรอดชีวิตมาได้?”

“ข้ามิรู้ แต่ข้าคิดว่ามิง่ายเสียขนาดนั้น หลังเกิดเรื่องข้าติดอยู่ใต้หุบเขามาโดยตลอด ข้าหาอยู่นานกว่าจะกลับมาได้ แต่หอสมุทรมรกตในตอนนั้น กลับกลายเป็นคฤหาสน์เช่นนี้แล้ว”

“ผู้ที่อาศัยอยู่ที่นี่ คือคหบดีหลี่”

“พวกเขาต่างบอก คนในหอสมุทรมรกต มิเหลือสักคน”

“แต่เหตุไฉนลี่เซียงยังมีชีวิตอยู่?”

ลิ่นฝูเสวี่ยยิ่งคิดเรื่องนี้ยิ่งรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง เรื่องมันต้องมิง่ายเช่นนี้แน่!

ลั่วชิงยวนไตร่ตรอง จากนั้นกล่าว “ท่เจ้าจำลุงฟ่านที่ถนนเส้นนั้นได้หรือไม่ เขาก็เคยเป็นหนึ่งในผู้หลงใหลท่าน หลังเจ้าเกิดเรื่อง เขาเคยสืบข่าวมาก่อน บางทีเขาอาจรู้มากกว่า”

“พวกเราไปถามเขากันเถอะ”

ลิ่นฝูเสวี่ยเอ่ยตอบ “ได้”

จากนั้นลั่วชิงยวนจึงออกเดินทางไปหาเขา และทิ้งซิ่งอวี่ไว้ในโรงเตี๊ยมชั่วคราว

ลั่วชิงยวนพาลิ่นฝูเสวี่ยเข้าร้านรับจัดงานศพ ลุงฟ่านรับรู้ถึงความผิดปกติทันที ลมหนาวพัดโบกโคมไฟและหุ่นกระดาษในร้าน

เมื่อเห็นว่าเป็นเขา ความระแวงของลุงฟ่านจึงหายไป

“คุณชายฉู่ ท่านนี่เอง”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า หยิบเงินตำลึงออกมา “ในเรือนจัดวางได้ดีมาก ลำบากลุงฟ่านแย่”

ลุงฟ่านปฏิเสธเกรงใจ “เงินที่ท่านให้นั้นเพียงพอแล้ว เงินนี้มิจำเป็นอีก”

“หลายวันมานี้ในเรือนเงียบสงบแล้ว ข้าไปดูมาหลายครั้ง ไม่มีเสียงร่ายรำทำพลงกลางดึกดื่นแล้ว”