ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 447

ฟู่จิ่งหานได้ยินก็ตะลึงเป็นอย่างมาก “เจ้าไปทำอะไรกันเสด็จพี่สาม!”

ลั่วชิงยวนพาซิ่งอวี่หนีออกจากหอเจาเซียง เบื้องหลังมีเสียงฝีเท้าส่งมา นางหันไปมองแวบหนึ่งอย่างลนลาน และแวบหนึ่งนี้กลับทำหัวใจของนางกระตุก

ฟู่เฉินหวนตามมาได้อย่างไรกัน!

แย่แล้ว!

หากนางถูกฟู่เฉินหวนดูออกคงจบเห่แน่!

นางลากซิ่งอวี่วิ่งไปอย่างรวดเร็ว เห็นว่าเบื้องหน้ามีรถม้านางจึงขึ้นรถม้าอย่างไว นางควบม้าอยู่ด้านหน้าและหนีไป

ผู้ใดจะรู้ฟู่เฉินหวนกลับลอยตัวขึ้นมาวิชาตัวเบา และนั่งอยู่ข้าง ๆ นาง

พร้อมเอ่ยพูดกับนาง “เข้าไปด้านใน”

ในใจของลั่วชิงยวนกังวล ฟู่เฉินหวนคิดจะทำอะไรกันแน่

ฟังเสียงฝีเท้าคนพาลที่วิ่งตามมาทางด้านหลัง ลั่วชิงยวนเลือกที่จะหลบเข้าไปในรถม้า

ภายในรถม้า ซิ่งอวี่ผวาเสียจนแทบจะร้องไห้ออกมา นางจับมือลั่วชิงยวนไว้แน่น “ท่านมิควรพาข้าหนี ข้าหนีออกมาแล้ว ข้าจักไปที่ใดได้อีก”

“มิต้องห่วง ข้าจักจัดการให้เจ้าเอง”

หน้าประตูใหญ่หอเจาเซียง ฟู่จิ่งหานมองฟู่เฉินหวนที่ควบม้าพาแม่นางฝูเสวี่ยหนี สีหน้าของเขาย่ำแย่ขึ้นมาทันที

“เจ้านี่ จักช่วยสาวงามก็มิชวนข้า ยังบอกว่ามิสนใจอีก ข้าว่าสนใจจะตายชัก!”

“เหอะ บุรุษนี้หนา!”

ฟู่จิ่งหานส่งเสียงหึเย็น ๆ ก้าวขาเดินเข้าไปในหอเจาเซียง

เพียงแต่ไม่มีคนมาควบคุมเขา เขาสามารถเต็มที่สักครั้งแล้ว

ฟู่เฉินหวนเข้าถนนอ้อมตรอก ไม่นานนักก็สลัดพวกเขาจนหลุด

จนมาถึงในตรอกที่เงียบสงัด ฟู่เฉินหวนจึงจอดรถม้าลง

เขาเปิดม่านมองตนในรถม้าทีหนึ่ง

“แม่นาง ดูคุ้นเคยนัก”

หัวใจของลั่วชิงยวนสั่นคลอน นางบีบเสียงและพูดเย็น ๆ “ประโยคนี้ คุณชายเคยพูดกับสตรีมากี่คนแล้วเจ้าคะ”

“โหลเกินไปเสียแล้ว”

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วมองสตรีตรงหน้า เขาคุ้นเคยมากจริง ๆ ! แต่เขากลับตอบมิถูกว่าเหมือนใคร