ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 446

ชั้นสอง

คนพาลกลุ่มหนึ่งล้อมขึ้นมา อยากจะกดลั่วชิงยวนไว้

ลั่วชิงยวนมือไวตาไว ฝีมือปราดเปรียว นางหลบการโจมตีของศัตรูได้อย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งโจมตีไปที่จุดอ่อนของอีกฝ่ายอย่างแรง

นางสู้จนออกจากประตูไปได้

แต่เบื้องหลัง กลับยังมีชายฉกรรย์โผล่ออกมาไม่หยุด คนพาลในหอเจาเซียงต่างเป็นผู้ฝึกฝนวรยุทธ ซึ่งแรงเยอะโข

ลั่วชิวยวนจึงทำได้เพียงใช้ความปราดเปรียวของตนหลบการโจมตีของอีกฝ่าย มิกล้ารับมือตรง ๆ นางบุกจนถึงด้านนอก

ลิ่นฝูเสวี่ยส่งกำลังใจให้นางอย่างลุ้นระทึก “เกือบไปแล้วท่านเซียนน้อย!”

“ระวังด้านหลัง!”

“เร็วเข้า ๆ ใกล้ออกไปได้แล้ว!”

สีหน้าของลั่วชิงยวนมืดครึ้ม นางรับมืออย่างระมัดระวัง มุ่งสู้ไปทางด้านนอก

คนมากเกินไป นางถูกล้อมไว้สองด้าน ลั่วชิงยวนจึงได้แต่เปลี่ยนเส้นทาง นางบุกเข้ามาในห้องหนึ่ง

“กรี๊ด!” ในห้องคือซิ่งอวี่ นางตกใจจนโฉมงามถอดสี

ลั่วชิงยวนจึงจับข้อมือนางไว้ “แม่นางซิ่งอวี่ หนีไปพร้อมกับข้าเถิด!”

ซิ่งอวี่ตะลึง นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

แต่นางยังมิทันเอ่ยตอบ คนพาลจากด้านนอกก็บุกเข้ามา ลั่วชิงยวนจึงได้แต่ลากนางหนีไปพร้อมกัน

นางดันหน้าต่างออก จับไหล่ซิ่งอวี่ไว้พร้อมยันขา ลอยตัวออกไปทางนอกหน้าต่าง

ซิ่งอวี่ตกใจจนกรีดร้อง กอดเอวของนางไว้แน่น

หอเจาเซียงที่ครึกครื้นเดิมทีมีผู้คนได้ยินเสียงต่อสู้มิมากนัก

แต่เสียงกรีดร้อง และร่างที่ตกลงมาจากฟ้า ดึงดูดสายตาของทุกคนในทันใด

“แม่นางฝูเสวี่ยนี่!”

“ในที่สุดแม่นางฝูเสวี่ยก็จะขึ้นแสดงแล้วหรือ?”

ฟู่จิ่งหานและฟู่เฉินหวนเพิ่งก้าวเข้ามา ก็เห็นฉากนี้ในทันที สตรีที่สวมอาภรณ์ขาวดุจหิมะ ร่วงโรยลงจากฟากฟ้า

ราวกับนางสวรรค์ไม่มีผิด

“สวรรค์ แม่นางฝูเสวี่ยช่างสมชื่อเสียงเสียจริง! เสด็จพี่สาม ข้าพาเสด็จพี่มามิผิดเลยใชหรือไม่!”

ฟู่จิ่งหานมองดูอย่างสนุกสนาน

ฟู่เฉินหวนหรี่ตามองทิศที่นางกระโดดลงมา มีชายฉกรรย์หลายคนยื่นหัวออกมามอง