ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 45

หลังจากแม่บ้านเมิ่งกรีดร้องอยู่ครู่หนึ่ง ลั่วชิงยวนจึงปล่อยนางไป

“จือเฉา ไปเถอะ” ลั่วชิงยวนมองจือเฉาอย่างปวดใจ หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมายื่นให้นาง

“ขอบคุณเจ้าค่ะ พระชายา” จือเฉาซาบซึ้งใจมาก นางคิดไม่ถึงว่าพระชายาจะทุบตีแม่บ้านเมิ่งเพื่อแก้แค้นให้นาง สุดท้ายแม่บ้านเมิ่งก็เป็นผู้อาวุโสในตำหนักแห่งนี้

แม่บ้านเมิ่งนอนอยู่บนพื้น ความเจ็บปวดที่ข้อมือทำให้สั่นไปทั้งมือ สายตาของนางดูน่ากลัว จ้องมองร่างที่จากไปด้วยโทสะ

นางกัดฟัน พลันลุกขึ้นพุ่งไปอีกครั้ง “สารเลว! ข้าจะตายไปพร้อมกับเจ้า!”

ลูกสาวคนเดียวของนางจากไปแล้ว วันนี้นางยังถูกผู้หญิงสารเลวนี้ทำให้อับอายเช่นนี้ แม้ว่าวันนี้จะจากไป เรื่องอื้อฉาวนี้ก็จะยังคงแพร่กระจายไปในตำหนักแห่งนี้ นางไม่สามารถยืนหยัดในอำนาจได้อีกต่อไป มีแต่จะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะเท่านั้น! ต่อสู้กับนางให้รู้แล้วรู้รอดไป แก้แค้นให้จิ๋นอวี่!

จือเฉามองกลับไป ชั่วพริบตาก็ตกใจและพูดว่า “พระชายาระวังเจ้าค่ะ!”

นางผลักลั่วชิงยวนออกไป ลั่วชิงยวนเซถอยไปด้านหลัง แต่ถูกแม่บ้านเมิ่งกระโจนใส่ นางล้มลงพื้นอย่างแรง

ร่างที่หนักอึ้งก็เอนล้มลงไป การสั่นสะเทือนทำให้นางเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่อวัยวะภายใน

แม่บ้านเมิ่งถือโอกาสคร่อมตัวนาง มือซ้ายมือขวาตบหน้าทั้งสองข้าง ลั่วชิงยวนรู้สึกเวียนหัวอยู่ครู่หนึ่ง เจตนาฆ่าพลันเกิดขึ้นในใจ ใช้แรงทั้งหมดพลิกตัวและผลักแม่บ้านเมิ่งไว้ใต้ร่างตน สายตาของนางเต็มไปด้วยความโหดร้าย นางกำหมัดและต่อยอย่างแรง

หมัดแล้วหมัดเล่า ต่อยเข้าที่เนื้อ และเสียงทุบตีที่หนักแน่นทำให้ใจของผู้คนสั่นสะท้าน

“ทาสสุนัขรับใช้ ข้าไว้หน้าเจ้าแล้วไม่ใช่รึ?!” สายตาของลั่วชิงยวนช่างดุร้าย

นางเป็นนักบวชหญิงผู้ยิ่งใหญ่แห่งแคว้นหลี่ ผู้คนหลายพันคนต่างเคารพนับถือก่อนสิ้นชีพ แต่หลังจากตายแล้วเกิดใหม่ แม้แต่ทาสผู้ต่ำต้อยก็กล้าขี่หัวของนาง! นางช่างไร้ค่าเสียจริง!

ต่อยแล่วต่อยอีก ตอนแรกแม่บ้านเมิ่งพยายามดิ้นรนเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็หยุดดิ้น จมูกเลือดไหลจากการถูกตี และมีเลือดไหลออกจากปาก ด้วยการต่อยแต่ละหมัด เลือดก็กระเซ็น สร้างฉากที่น่าหวาดหวั่นยิ่ง

จือเฉาตกใจมากจนตัวแข็ง ออร่าบนตัวของพระชายาราวกับว่านางต้องการฆ่าใครสักคน โดยเฉพาะแววตาของนาง ช่างน่ากลัวนัก

นางรับใช้เดินเข้ามาช่วยพยุงแม่บ้านเมิ่งลุกขึ้น แต่แม่บ้านเมิ่งกลับพ่นเลือดออกมาเต็มปาก พูดด้วยเลือดที่เต็มหน้าว่า “หากข้าลุกไม่ได้ ข้าก็จะคลานไปหาท่านอ๋อง!”

เสียงที่เสียใจปนไปด้วยน้ำตา

“แม่บ้านเมิ่ง นี่เป็นความแค้นส่วนตัว อย่าสร้างปัญหาให้ท่านอ๋องเลย” แม่นมเติ้งแนะนำ

“ความแค้นส่วนตัว? ความแค้นส่วนตัวกับผีสิ!” แม่บ้านเมิ่งยกนิ้วชี้ไปที่แม่นมเติ้ง “พวกเจ้าทั้งหมดเป็นพวกเดียวกัน ฝากไว้ก่อนเถอะ!” ”

นางดันตัวขึ้นด้วยความยากลำบาก และเริ่มคลานไปที่ทางออกเรือน

แม่นมเติ้งอยากจะหยุดแม่บ้านไว้ ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดบนมือ และพูดช้า ๆ ว่า “ปล่อยนางไปเถอะ"

นางเงยหน้ามองอย่างลึกซึ้งไปที่ร่างของแม่บ้านเมิ่งที่คลานออกไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฟ้องแล้วจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหนกัน"