ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 46

เมื่อสักครู่นี้ นางเห็นลางมรณะตรงหว่างคิ้วของแม่บ้านเมิ่งแล้ว

ถึงแม้ว่านางจะโหดเหี้ยม แต่นางก็มิได้คิดจะเล่นงานถึงตาย และไม่มีเจตนาสังหารจริง ๆ ทว่ากลับยังเห็นลางมรณะตรงหว่างคิ้วของแม่บ้านเมิ่ง นางไม่รู้ว่าอีกฝ่ายตายเพราะอะไรกันแน่

เมื่อแม่นมเติ้งเห็นสายตาล้ำลึกยากหยั่งถึงของพระชายาก็ให้รู้สึกคุ้นเคยยิ่งนัก ชะรอยแม่บ้านเมิ่งผู้นี้คงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้วจริง ๆ เมื่อเห็นพระชายาเป็นเช่นนี้เข้า นางก็ระแวดระวังอยู่ไม่คลาย!

ลั่วชิงยวนนึกได้ก็เหลือบมองจือเฉา "กลับกันเถอะ อาการบาดเจ็บของเจ้าต้องรักษาเสียแต่เนิ่น ๆ"

จือเฉาผงกศีรษะ

เมื่อทั้งสามคนกลับมาถึงเรือน แม่นมเติ้งก็เรียกชิงสุ่ยให้มาช่วยขัดคราบโลหิตออกไป จากนั้นลั่วชิงยวนก็มอบโอสถรักษาบาดแผลที่ก่อนหน้านี้เซียวชูยังใช้ไม่หมดให้แก่นาง

"พระชายา แม่บ้านเมิ่งเป็นต้นเหตุทำให้เมิ่งจิ๋นอวี่ตายเช่นนั้นหรือเจ้าคะ? วันนี้ตอนที่กลับมา บ่าวได้ยินข้างนอกลือกันหนาหูเชียว" นางไม่ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นในเรือนเพราะกลับบ้านไปสองสามวัน ฉะนั้นนางจึงไต่ถามเรื่องนั้นจนได้รู้ว่า เมิ่งจิ๋นอวี่ตายแล้ว ส่วนแม่บ้านเมิ่งก็กลับมาด้วย

ลั่วชิงยวนพยักหน้าแล้วถามพลางมอบโอสถสมุนไพร "สถานการณ์ในตระกูลของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? จัดการได้แล้วหรือไม่?"

เมื่อนางเงยหน้ามองก็เห็นแม่นมเติ้งผู้นี้ราวกับได้ฟาดเคราะห์เมื่อก่อนหน้านี้ มิหนำซ้ำยังใบหน้าแดงเปล่งปลั่ง และดูเหมือนจะเกิดเรื่องดี ๆ อีกด้วย

แม่นมเติ้งหัวเราะอย่างมีความสุข "ขอบพระคุณพระชายาที่ชี้แนะเจ้าค่ะ พอบ่าวตั้งโต๊ะบูชาที่บ้านตามที่พระชายาบอก ก็ทำให้มารดาของบ่าวยอมกินโอสถที่พระชายาจัดมาให้ จากนั้นอาการก็ดีขึ้นในวันเดียวกันนั้นเลยเจ้าค่ะ! วันต่อมา ญาติห่าง ๆ ในตระกูลมารดาของบ่าวก็มาขอบคุณมารดาของบ่าวที่เคยช่วยเขาไว้เมื่อตอนนั้น แล้วก็มอบเงินให้อีกเป็นจำนวนมากเจ้าค่ะ"

"สายสัมพันธ์เครือญาติพวกนั้นช่างเป็นอะไรที่ตัดไม่ตายขายไม่ขาด มารดาของบ่าวลืมเรื่องที่ช่วยคนไปตั้งนานแล้ว บ่าวไม่คาดคิดเลยว่า พวกเขายังจดจำได้ขึ้นใจ ตอนนี้พวกเขาเปิดกิจการจนร่ำรวยจึงมาขอบคุณพวกเราเจ้าค่ะ"

"เพื่อต้อนรับญาติของบ่าว ทำให้บ่าวต้องรั้งอยู่ที่บ้านอีกสองสามวัน"

"อาการป่วยของมารดาบ่าวดีขึ้นมากแล้ว ทั้งยังแข็งแรงจนสามารถไปถางหญ้าได้เลยเจ้าค่ะ"

แม่นมเติ้งกล่าวพลางยิ้มทุกถ้อยคำ เห็นได้ว่านางอารมณ์ดียิ่งนัก