ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 47

น้ำเสียงสั่นเครือแฝงแววหวาดหวั่นทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกปวดใจไปชั่วครู่หนึ่ง จากนั้นนางก็ยกมือขึ้นมาลูบศีรษะของอีกฝ่าย "เจ้าเด็กโง่เอ๋ย ข้าจะไม่ต้องการเจ้าได้อย่างไรเล่า"

"พระชายา แม่บ้านเมิ่งโดนจัดการย่ำแย่เสียเพียงนั้น ถ้าเกิดนางเอาเรื่องไปบอกท่านอ๋องจะทำอย่างไรหรือเจ้าคะ? ท่านอ๋องจะลงโทษท่านหรือไม่? " จือเฉามองนางด้วยสายตาเป็นกังวล

"ไม่ใช่ปัญหาใหญ่หรอก เจ้าพักรักษาตัวอยู่ในห้องให้ดี ๆ เถอะ อย่าได้เที่ยวเดินเตร็ดเตร่ไปทั่ว แม่นมเติ้งก็อยู่กับข้าทั้งคน"

จือเฉาผงกศีรษะ

ทันทีที่พูดจบ ซูโหยวก็เดินเข้ามาในเรือน "ท่านอ๋องรับสั่งให้พระชายาเข้าเฝ้าขอรับ"

ลั่วชิงยวนไม่แปลกใจที่ฟู่เฉินหวนจะตามหาตน

นางเดินตามซูโหยวไปยังเรือนของฟู่เฉินหวน

ยังมีคราบโลหิตอยู่ในเรือน และแม่บ้านเมิ่งก็เคยมาที่นี่ แต่นางกลับไปแล้ว คาดว่านางคงถูกนำตัวไปรักษาอาการบาดเจ็บของตน

ยามที่นางเดินเข้ามาในเรือน นางก็เห็นฟู่เฉินหวนเอามือไพล่หลังพลางทำสีหน้าหม่นคล้ำระหว่างที่รอนาง

"พอกลับมาถึงตำหนักก็อยู่ไม่สุขเลยสินะ เจ้าจงใจหาเรื่องช้าผู้เป็นอ๋องใช่หรือไม่!" สีหน้าของฟู่เฉินหวนตะคอกใส่ด้วยโทสะ

ลั่วชิงยวนกลับมีสีหน้าสงบนิ่งและเถียงข้าง ๆ คู ๆ "หม่อมฉันมิได้หาเรื่อง"

เรียวคิ้วของฟู่เฉินหวนฉายแววโทสะ ประกายเยียบเย็นในดวงตาของเขาราวกับจะสังหารคนได้ "เจ้ายังจะเล่นลิ้นอยู่อีก!"

"ใครก็ได้!" ฟู่เฉินหวนโกรธจัด "โบยยี่สิบไม้!"

ลั่วชิงยวนเงยหน้ามองเขาด้วยความไม่อยากเชื่อ "หม่อมฉันก็แค่สั่งสอนทาส ท่านจะลงมือกับหม่อมฉันเพราะทาสเช่นนั้นหรือเพคะ?"