ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 48

วาจาเหน็บแนมอันเย็นชาของนางทำให้มือที่ฟู่เฉินหวนไพล่หลังเอาไว้ต้องกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว ทั้งยังเกิดระลอกคลื่นในดวงตาสงบนิ่งลึกล้ำของเขา

ฟู่เฉินหวนบอกไม่ถูกว่าตนเองรู้สึกเช่นใด นางเป็นคนผิดเห็น ๆ ทว่ากลับมีท่าทีเปิดเผยทั้งยังสามารถพูดได้คล่องปากอีกต่างหาก

ราวกับว่าเขาทำเรื่องไม่ถูกไม่ควรขึ้นมาจริง ๆ อย่างไรอย่างนั้น!

นี่อาจจะเป็นข้อดีของสตรีผู้นี้ก็ได้ การแต่งงานกับนางแทนนั้นสมควรแล้วหรือไม่?

เมื่อนึกขึ้นได้เช่นนี้ โทสะระลอกหนึ่งก็ปะทุขึ้นในจิตใจของเขาอีกครั้ง

"สามหาว! ถึงแม้ว่าข้าสัญญาว่าจะร่วมมือกับเจ้า แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่เจ้าจะทำร้ายผู้อื่นได้ตามอำเภอใจ!

"ถ้ายังมีคราวหน้าอีก เจ้าก็ไสหัวออกไปจากตำหนักอ๋องของข้าได้เลย!"

นับตั้งแต่ลั่วชิงยวนแต่งเข้ามา ตำหนักอ๋องที่เคยสงบสุขมาโดยตลอดก็เกิดเรื่องอยู่บ่อยครั้ง ถ้าหากนางอยู่ไม่สุขนักล่ะก็ เขาจะไม่เก็บนางเอาไว้แน่!

เมื่อได้ยินวาจาทิ่มแทงของฟู่เฉินหวน อาการเจ็บแปลบตามร่างกายทำให้นางถึงกับเหงื่อกาฬชุ่มโชก และพูดไม่ออก ฉะนั้นนางจึงทำได้เพียงแค่กัดฟัน และไม่ยอมส่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย

ฟู่เฉินหวนสัมผัสได้ถึงความดันทุรังของนางและพาลนึกถึงสีหน้าอันยากจะอธิบายได้ของนางยามที่นางถูกลงโทษตามกฎของครอบครัวในขสนอัครเสนาบดี จากนั้นก็สับสนอยู่สักพัก

เขาสะบัดแขนเสื้อพลางเดินกลับห้องไปแล้วปิดประตูลง

แต่การได้ยินเสียงไม้โบยดังขึ้นทางด้านนอก จิตใจที่ไม่อาจสงบลงได้ก็ทำให้หงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

ในที่สุดเมื่อเสียงเงียบลง เขาก็รู้สึกสงบใจลงได้บ้าง

"ท่านอ๋อง ครบยี่สิบไม้แล้วพ่ะย่ะค่ะ!" องครักษ์ที่อยู่นอกประตูรายงานให้ทราบ

"ส่งนางกลับไปซะ" ฟู่เฉินหวนน้ำเสียงเย็นชา

ลั่วชิงยวนถูกหามกลับไป นางอ่อนแรงและหมดสติไปแล้วระหว่างที่นอนอยู่บนม้านั่ง

แม่นมเติ้งกำลังรออยู่ข้างนอก เมื่อนางเห็นลั่วชิงยวนถูกหามออกมา นางก็รู้สึกตื่นตกใจ "พระชายา!"

นางตามกลับไปที่เรือนด้วยความร้อนใจ