ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 49

"ท่านอ๋อง เรื่องนี้..." ซูโหยวไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นในตำหนัก

"ตรวจสอบให้ถี่ถ้วนและอย่าให้เรื่องแพร่งพรายออกไปได้"

"พ่ะย่ะค่ะ"

ในยามบ่าย ลั่วชิงยวนตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนงง นางเจ็บแผ่นหลังมากเสียจนอยากจะหันหน้าไปดูว่าอาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง แต่นางกลับไม่สามารถเอี้ยวตัวได้เลย

"พระชายา อย่าขยับตัวเจ้าค่ะ พอดีบ่าวเพิ่งจะใส่ยาให้ ตอนนี้คงจะไม่เจ็บมากแล้วกระมัง?" จือเฉาเดินเข้ามาพร้อมน้ำสะอาดอ่างหนึ่งพลางใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดใบหน้าและมือของนาง

ลั่วชิงยวนส่ายหน้า "ไม่เจ็บมากหรอก เพียงแต่หิวอยู่บ้างก็เท่านั้นเอง"

ทันทีที่พูดจบ แม่นมเติ้งก็ยกอาหารที่เป็นแค่โจ๊กกับหมั่นโถวเข้ามาในห้อง

"เสวยแค่นี้หรือเจ้าคะ? หรือว่า..." จือเฉาขมวดคิ้ว ในเมื่อพระชายาบาดเจ็บก็ควรจะกินของบำรุงดี ๆ สักหน่อย

แม่นมเติ้งสีหน้าอับจนหนทาง "พระชายา เสวยอะไรรองท้องก่อนเถิดเจ้าค่ะ คนที่อยู่ก้นครัวเป็นคนของแม่บ้านเมิ่ง พวกนางไม่เหลืออาหารไว้เลย แต่เกรงว่าถ้าจะต้องทำอาหารตอนนี้ พระชายาจะหิว ฉะนั้นบ่าวจึงได้ยกอาหารมาก่อนเจ้าค่ะ"

"ยกมาเถอะ" ลั่วชิงยวนหยัดตัวขึ้น

นั่นคืออาหารอันแสนน้อยนิดที่แม่นมเติ้งสู้อุตส่าห์หามาได้ ถ้าเปลี่ยนเป็นจือเฉา เกรงว่านางจะถูกรังแกอีกครั้ง และพวกนั้นจะไม่ยอมให้อะไรนางกินเลย

นางพยายามพยุงร่างกายท่อนบนของตนเอง จากนั้นค่อยกินหมั่นโถวรองท้อง

ในตอนนี้เอง เซียวชูก็เดินมาที่ประตู "พระชายา นี่คือโอสถรักษาแผลขอรับ"

การปรากฏตัวของเซียวชูทำให้ทุกคนตกตะลึงอยู่บ้าง การที่เขานำโอสถมามอบให้ย่อมเป็นคำสั่งของท่านอ๋อง แต่อีกฝ่ายเพิ่งจะสั่งโบยพระชายา ไฉนจึงนำโอสถมามอบให้อีกเล่า?

เมื่อลั่วชิงยวนเห็นเข้าก็โกรธจัด นางหยิบหมั่นโถวขึ้นมาแล้วขว้างออกไปอย่างแรง "ลิดรอนอาหารของพวกเราไปแล้ว โอสถรักษาแผลยังจะมีประโยชน์อยู่อีกรึ? ถ้าพวกเจ้าอยากให้ข้าอดตายก็บอกมาตรง ๆ เลิกเสแสร้งทำตัวเป็นคนดีเสียทีเถอะ!"

เซียวชูตกตะลึงพลางมองดูหมั่นโถวที่ทั้งแห้งและแข็งที่ถูกขว้างออกมาตรงหน้าตนเอง เขาถึงกับขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

เขาก้มตัวลงและวางโอสถรักษาแผลเอาไว้ตรงประตู จากนั้นก็หันหลังเดินออกไปทันที

"พระชายาเจ้าคะ ต่อว่าท่านอ๋องเช่นนี้ออกจะไม่เป็นการดีหรือไม่เจ้าคะ?" จือเฉารู้สึกตื่นตกใจ อีกฝ่ายเป็นถึงอ๋องเชียวนะ พระชายาใจกล้าเกินไปแล้ว