ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 489

ซ่งเชียนฉู่ทอดถอนใจอย่างอับจนหนทาง “พวกท่านทั้งสองช่างถูกลิขิตให้พัวพันกันเช่นนี้โดยแท้”

……

ฟู่เฉินหวนรีบเดินออกมาจากเรือน โดยที่ซูโหยวกำลังรอคอยอยู่ข้างนอก “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

“ไปที่จวนตระกูลหลิว” ฟู่เฉินหวนเดินออกจากประตู จากนั้นกระโดดขึ้นบนอาชาแล้วไปที่จวนตระกูลหลิวอีกครั้ง

แขกเหรื่อทุกคนในงานเลี้ยงของตระกูลหลิวถูกควบคุมตัวเอาไว้เป็นการชั่วคราว เนื่องจากพวกเขาต่างสนิทสนมกับหลิวหม่านจึงจำเป็นต้องไต่สวนว่าพวกเขาเกี่ยวข้องกับคดีที่หลิวหม่านลอบซุกซ่อนเงินบรรเทาทุกข์หรือไม่

แต่ยังเหลืออยู่อีกคนหนึ่ง

นั่นก็คือแม่ทัพสวี่

“ไยพวกท่านต้องจับข้าไว้ด้วยเล่า! ข้าหาได้เกี่ยวข้องอันใดกับเรื่องนี้ไม่! หากพวกท่านมิเชื่อก็ไปตรวจสอบดูได้เลย!"

“ข้าเป็นเพียงแขกผู้มาเยือนเท่านั้น ข้ามิทราบเรื่องที่หลิวหม่านกระทำจริง ๆ!”

แม่ทัพสวี่คุกเข่าลงกับพื้นแล้วขอร้ององครักษ์ที่ควบคุมตัวเขาไว้

ในยามนี้เอง ฟู่เฉินหวนก็เดินเข้ามาด้วยย่างก้าวอันหนักหน่วง พร้อมกับแผ่กลิ่นอายแห่งเจตนาสังหารออกมาด้วย

ความน่าเกรงขามที่เต็มเปี่ยมไปทั่วทั้งร่างทำให้คนมิกล้าแหงนหน้ามอง

แม่ทัพสวี่คุกเข่าอยู่กับพื้น เห็นเพียงรองเท้าสีดำเดินเส้นทองคำภายใต้อาภรณ์วิจิตรงดงาม

จากนั้นน้ำเสียงเย็นชาก็ดังขึ้นเหนือศีรษะ

“มือข้างใดที่แตะต้องนาง?”

แม่ทัพสวี่ตัวสั่นสะท้านพลางเงยหน้าด้วยท่าทีตื่นตะลึง “ว่า… กระไรนะ?”

ฟู่เฉินหวนค่อย ๆ ชักดาบยาวออกมาจากเอวขององครักษ์ หามีสีหน้าอันใดบนใบหน้าอันน่าเกรงขามของเขา มีเพียงความเหน็บหนาวอันไร้ที่สิ้นสุดซึ่งชวนให้คนกายาสั่นสะท้าน

“ข้างนี้ใช่หรือไม่?”

ดาบคมกริบก็มาถึงมือขวาของแม่ทัพสวี่

“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่…” แม่ทัพสวี่หวาดกลัวเสียจนหน้าตาซีดขาว เหงื่อผุดซึมหน้าผากแล้วอดมิได้ที่จะตัวสั่น

ทว่าก่อนที่เขาจะทันได้อธิบายสิ่งใดอีก ดาบคมกริบก็ย้อนกลับมา

“อ๊า…”

เสียงแผดร้องชวนบีบหัวใจดังทะลุฟ้า

แม่ทัพสวี่กลิ้งอยู่บนพื้นด้วยท่าทางคลุ้มคลั่ง พลางจับข้อมือที่มีโลหิตพรั่งพรู

เสียงแผดร้องดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า