ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 488

ประตูโดนถีบให้เปิดออก

แสงสว่างจ้าสาดส่องเข้ามาในห้องมืดสลัวอีกครั้ง

หลิวหม่านผงะอึ้ง “ผู้ใดกัน?”

ยามที่ลั่วชิงยวนที่แสนกะปลกกะเปลี้ยหันหน้าไปมอง ก็เห็นเงาร่างเย็นชารีบเดินเข้ามาท่ามกลางแสงสว่าง

เมื่อฟู่เฉินหวนเห็นเหตุการณ์ฉากนี้ เส้นโลหิตบนหน้าผากก็ปูดโปนขึ้นมา จากนั้นเจตนาสังหารก็ปะทุขึ้นในแววตาแล้วเขาก็เตะหลิวหม่านอย่างแรง

เมื่อเห็นรอยเลือดบนพื้น เสื้อคลุมที่ขาดวิ่นและรอยแดงเป็นจำนวนมากบนหลังมือของนาง โทสะของฟู่เฉินหวนก็ปะทุราวกับภูเขาไฟที่จวนจะระเบิด

เขารีบถอดเสื้อคลุมของตนมาห่มคลุมบนร่างของนาง

เขาห่อตัวนางเอาไว้แล้วรีบอุ้มนางออกไป

ลั่วชิงยวนเอนซบอกของเขาอย่างอ่อนแรงพลางมองเขาด้วยสายตาอันพร่าเลือน จากนั้นเสียงแผ่วเบาทว่าคมกริบราวกับดาบน้ำแข็งของนางก็เอ่ยขึ้นมาว่า "ไยท่านต้องช่วยหม่อมฉันด้วย? นี่มิใช่สิ่งที่ท่านอยากจะเห็นหรอกรึ?"

ไม่มีทางที่เขาจะมิโทษตนเองเลย

น้ำเสียงเย็นชาไร้อารมณ์ใด ๆ เช่นนั้น กลับกลายเป็นมีดคมกริบนับไม่ถ้วนที่แทงทะลุหัวใจของฟู่เฉินหวนขึ้นมาทันที

คิ้วตาเปี่ยมไปด้วยความเกลียดชัง ดวงตาแดงก่ำไปด้วยเจตนาสังหาร พร้อมโทสะที่กลืนกินตัวเขาราวกับไฟลามทุ่ง เขาปรารถนาที่จะฉีกทุกคนในตระกูลหลิวให้เป็นชิ้น ๆ นัก!

ขณะที่ฟู่เฉินหวนคว้าประตูแล้วเดินออกมา ลั่วชิงยวนก็เห็นองครักษ์ยืนเป็นระเบียบอยู่ในลานเรือน ผู้คนนับไม่ถ้วนที่เห็นภาพเหตุการณ์ฉากนี้ต่างมองมาที่นาง

ความรู้สึกอัปยศอดสูเอ่อล้นขึ้นในใจของนาง จากนั้นนางก็ซบใบหน้าลงในอ้อมแขนของเขา เพราะมิอยากให้ผู้ใดต้องมาเห็นความน่าอัปยศอดสูของตน

ความเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำให้ฟู่เฉินหวนยิ่งร้อนใจมากขึ้น

“พวกเจ้ามัวแต่ยืนนิ่งกาปะไร! จับทุกคนในตระกูลหลิวไปขังให้หมด หากมีผู้ใดปล่อยให้หลุดรอดไปได้แม้แต่คนเดียว เป็นได้เห็นดีกันแน่!"

ฟู่เฉินหวนตะคอกด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

องครักษ์ในลานเรือนพลันแยกย้ายกันไปทันที

จากนั้นเสียงกรีดร้องของเหล่านางรับใช้และคนรับใช้ก็ดังขึ้นมาจากในจวน แล้วก็มีน้ำเสียงตื่นตระหนกดังแววออกมาจากเรือน

ทันทีที่เขาก้าวออกจากจวนตระกูลหลิวและพ้นภยันตรายแล้ว ลั่วชิงยวนก็รู้สึกอ่อนเพลียและหมดสติไปในที่สุด

เพียงชั่วขณะจิตสุดท้ายขณะที่นางไม่รู้สึกตัว นางก็เห็นองครักษ์ขนย้ายเงินจำนวนมหาศาลออกมา

ซูโหยวกำลังรอคอยอยู่ตรงประตู “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

“ไปเชิญท่านหมอซ่งมา” ฟู่เฉินหวนออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทันทีที่ฟู่เฉินหวนกล่าวจบ เขาก็กระโดดขึ้นหลังอาชาพร้อมลั่วชิงยวนที่อยู่ในอ้อมแขน จากนั้นก็ควบขี่อาชากลับตำหนักอ๋องด้วยท่าทีร้อนรนกังวลใจ