ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 487

“เจ้าค่ะ” ฮูหยินหลิวเหลือบมองลั่วชิงยวนที่อยู่บนพื้นแล้วหันหลังจากไป

เมื่อฮูหยินหลิวออกไปพร้อมปิดประตูทิ้งท้าย

แสงสว่างที่เหลืออยู่ในดวงตาของลั่วชิงยวนก็ค่อย ๆ หายไป จากนั้นนางก็ถูกปกคลุมไปด้วยความรู้สึกบีบคั้น

เงาร่างของใต้เท้าหลิวค่อย ๆ ใกล้เข้ามาแล้วโน้มใบหน้าใหญ่โตลงมามองนาง รอยยิ้มเยาะโฉดชั่วบนใบหน้าของเขาชวนให้รู้สึกกระดูกสันหลังสั่นสะท้าน

ความหวาดกลัวเกาะกุมจิตใจของนางขึ้นมาทันที

“ไม่ว่าเขาจะหยิ่งยโสเพียงใด สุดท้ายเจ้าก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของข้ามิใช่หรือไร? หามีสตรีนางใดในเมืองหลวงที่ข้าจะมิได้มาไม่"

หลิวหม่านยิ้มพลางเอื้อมมือออกมาสัมผัสหน้ากากบนใบหน้าของนาง ลั่วชิงยวนพยายามกระถดถอยเพราะคิดจะหลบเลี่ยงเขา

สิ่งนี้ทำให้หลิวหม่านแหงนหน้าแล้วหัวเราะ “อย่าห่วงไปเลย ข้ามิถอดหน้ากากของเจ้าหรอก หน้ากากนี้ออกจะงดงามถึงเพียงนั้น!”

ลั่วชิงยวนพยายามขยับตัวเพื่อลุกขึ้น แต่นางกลับมิอาจควบคุมอาการเวียนศีรษะได้ นางสัมผัสได้ถึงความเย็นตรงท้ายทอยและเกรงว่าเลือดจะไหลมิหยุด

หลิวหม่านลุกขึ้นจุดเทียนพลางนั่งยอง ๆ ข้างลั่วชิงยวนอีกครั้ง จากนั้นก็เขย่าแท่งเทียนให้น้ำตาเทียนหยดใส่ลั่วชิงยวน

น้ำตาเทียนร้อนระอุทำให้ลั่วชิงยวนตัวสั่นอย่างมิอาจควบคุมได้ จากนั้นนางก็กัดฟันทนต่อความเจ็บปวด

หลิวหม่านยิ้มวิปริตพลางมองท่าทีตอบสนองของนางด้วยสีหน้าลำพองใจ แต่เขากลับมิได้ยินเสียงนางร้องด้วยความเจ็บปวดออกมาเลย สีหน้าของเขาพลันมืดมนขึ้นมาทันที

“ร้องสิ! ไยเจ้าถึงไม่ร้องเล่า!”

เขาหยดน้ำตาเทียนใส่ลั่วชิงยวนอีกหยด

ลั่วชิงยวนตัวสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดพลางกัดฟันจ้องมองเขาด้วยสายตาคมกริบ

หลิวหม่านรีบเดินเข้ามาแก้มัดตรงข้อมือของนาง

ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้ลั่วชิงยวนสายตาพร่าเลือน เพียงแต่สติของนางกลับแจ่มชัด นางพยายามใช้นิ้วมือดึงแผ่นยันต์ออกมาจากแขนเสื้อ

ทว่าหลิวหม่านพลันคว้าข้อมือของนางเอาไว้แล้วหยดน้ำตาเทียนลงบนหลังมือของนาง

“ร้องออกมาสิ! เจ้าเป็นใบ้รึ?” หลิวหม่านโกรธจัด

น้ำตาเทียนจำนวนมากที่หยดลงบนหลังมือของนาง ช่างเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะทานทน

นางชักมีดสั้นออกมาแทงใส่หลิวหม่านด้วยความว่องไว หลิวหม่านตื่นตกใจแล้วรีบหลบหลีกไป ทว่าแขนของเขาก็ยังคงถูกมีดสั้นในมือของนางถากเอาจนได้

เมื่อโลหิตทะลักทลายออกมา หน้าตาของหลิวหม่านก็เหยเก