ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 486

ลั่วชิงยวนรู้สึกตื่นตกใจอยู่บ้าง

ฮูหยินของใต้เท้าหลิว

ก่อนหน้านี้นางเคยได้ยินซิ่งอวี่เล่าให้ฟังว่าฮูหยินของใต้เท้าหลิวเป็นคนเข้มงวดยิ่งนัก เขาจึงมิกล้าไปที่หอนางโลมอย่างโจ่งแจ้ง เขามักจะสั่งให้ผู้ใดสักคนส่งตัวแม่นางมาที่จวนอยู่เสมอ

วันนี้ใต้เท้าหลิวจัดงานเลี้ยงใหญ่ขึ้นในจวนและเชิญฝูเสวี่ยมาร่ายรำเป็นพิเศษ ฮูหยินผู้นี้น่าจะมาคิดบัญชีกับนางเป็นแน่

ชั่วครู่ต่อมา ประตูก็โดนถีบให้เปิดออก

ฮูหยินหลิวบุกเข้ามาในห้องด้วยท่าทีคุกคาม สายตาของอีกฝ่ายที่คมกริบราวกับมีดจับจ้องมาที่นาง “เจ้าคือนังจิ้งจอกน้อยจากหอฝูเสวี่ยใช่หรือไม่?!”

ฮูหยินหลิวมีโหนกแก้มสูง ใบหน้าเรียวเล็ก และสายตามุ่งร้ายอันเด่นชัดก็แฝงไปด้วยแววอำมหิต อีกฝ่ายมิใช่ผู้ที่จะรับมือได้ง่าย ๆ เลย

ฮูหยินหลิวก้าวเดินเข้ามาคว้าไหล่ของลั่วชิงยวน อีกฝ่ายพยายามออกแรงกระชากหน้ากากบนใบหน้าของนาง เพราะหมายจะกรีดหน้านางโดยแท้จริง

“นางสารเลว! เจ้าหารู้ไม่ว่าจวนตระกูลหลิวของข้าเป็นสถานที่ใด กล้าดีอย่างไรถึงได้เข้ามาที่นี่?”

ลั่วชิงยวนคว้าข้อมือของฮูหยินหลิวเอาไว้แน่น ทำให้ฮูหยินหลิวเจ็บเสียจนต้องร้องออกมา

“หยุดนะนางสารเลว! ปล่อยข้าสิ!” ฮูหยินหลิวตะคอกใส่ด้วยท่าทีเดือดดาล

แต่ลั่วชิงยวนมิยอมปล่อยมือพลางเอ่ยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฮูหยินหลิว ท่านคิดว่าจวนตระกูลหลิวของตนเองเป็นสถานที่วิเศษวิโสอันใดกัน? ไยข้าจักต้องแล่นมาถึงที่นี่ด้วยเล่า?”

“หากมิใช่เพราะท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแล้วล่ะก็ ข้าคงมิมาที่จวนตระกูลหลิวแน่”

“ข้ามิได้สนใจในตัวใต้เท้าหลิวของท่านแม้แต่น้อย ข้ามิได้ต้องการตัวเขาหรือเงินทองของเขาเลย”

“หากฮูหยินหลิวขับไล่ข้าออกไปจากจวนตระกูลหลิวเสียตั้งแต่ตอนนี้ ข้าจักซาบซึ้งในบุญคุณของฮูหยินหลิวยิ่งนัก”

บัดนี้ลั่วชิงยวนเพียงแค่อยากจะออกไปจากจวนตระกูลหลิว เพราะมิต้องการทนรับความอัปยศอดสูพวกนั้นอีก

หากนางถูกขับไล่ออกไปจากจวนตระกูลหลิว เรื่องที่นางตกลงกับฟู่เฉินหวนก็จะถือว่าสัมฤทธิผล นับแต่บัดนี้เป็นต้นไปมิว่านางจะทำสิ่งใด เขาจะมิสอดมือเข้ามายุ่งอีกต่อไป!

หลังจากฮูหยินหลิวได้ยินเช่นนี้ อีกฝ่ายก็มองนางด้วยท่าทีตกตะลึง “จริงรึ?”

“จริงแท้แน่นอน!”

“ได้ ข้าจักส่งเจ้าออกไปเอง!” ฮูหยินหลิวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

จากนั้นลั่วชิงยวนก็ตามฮูหยินหลิวออกจากห้อง ทว่าแทนที่จะมุ่งหน้าไปที่ประตูใหญ่ พวกนางกลับเดินมาท้ายเรือน

ยามที่เดินผ่านประตูใหญ่อาจจะต้องผ่านสวนไป ดังนั้นจึงเกรงว่าอาจจะถูกคนที่อยู่ในสวนพบเจอเข้าก็เป็นได้