ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 485

ถึงกระนั้นบุรุษพวกนั้นก็รู้สึกตื่นเต้นสุดขีด

อันที่จริงผู้ที่มาในวันนี้ต่างคละเคล้ากันไป บางคนก็สุภาพอ่อนน้อมและบางคนก็คิดจะเข้าใกล้นาง

ทว่าหามีผู้ใดเป็นดังเช่นแม่ทัพสวี่

กระทั่งถึงทีของแม่ทัพสวี่ เขาก็ยกจอกสุราพลางรีบลุกขึ้นแล้วคว้าข้อมือของลั่วชิงยวน “แม่นางฝูเสวี่ย มาแลกกันดื่มเถอะ”

“ปล่อยข้านะ!” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนกรุ่นโกรธขึ้นมาบ้างแล้ว

แต่แม่ทัพสวี่กลับจับข้อมือของนางเอาไว้แน่นมิยอมปล่อย

“แม่นางฝูเสวี่ย ในเมื่อเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว ดื่มสักจอกก็คงไม่เสียหายหรอกกระมัง” แม่ทัพสวี่ยิ้มเยาะฉายแววสัปดน

ลั่วชิงยวนอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว นางกระแทกจอกสุราลงบนโต๊ะพลางรีบชักมีดสั้นออกมาจากแขนเสื้อ จากนั้นก็วาดผ่านอย่างว่องไว

ถึงแม่ทัพสวี่จะตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว แต่มีดสั้นคมกริบก็ยังถากเข้าตรงลำคอจนทิ้งรอยเลือดเอาไว้

แม่ทัพสวี่หวาดกลัวเสียสีหน้าซีดขาวจวนจะล้มลงไปอยู่แล้ว หลังจากมีคนคอยประคองเอาไว้ เขาก็โมโหจนตัวสั่นพลางกล่าวว่า “เจ้า! เจ้ากล้าดีอย่างไรมาสังหารคน?!”

“ใครก็ได้ จับตัวนางมาให้ข้า”

ลั่วชิงยวนกำมีดสั้นเอาไว้แน่น จากนั้นนางก็ข่มกลั้นโทสะแล้วหันไปมองท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการที่อยู่ห่างออกไป

“ท่านอ๋อง ทุกคนต่างมีขีดความอดทน”

“ยามที่จนตรอกกระต่ายก็กัดคนได้ ถ้าหากท่านอ๋องยืนกรานที่จะบีบบังคับกันให้ได้ พวกเราก็ตายไปด้วยกันเถอะ!”

วาจาของนางเฉียบขาดยิ่ง กระทั่งสัมผัสได้ถึงโทสะและความเด็ดเดี่ยวที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของนาง

นางสามารถทำได้อย่างที่พูดจริง ๆ

มือของฟู่เฉินหวนกำที่พักแขนเก้าอี้ไว้แน่น ภายใต้สายตาเย็นชาและสงบนิ่งมีสระน้ำเย็นเยียบแห่งหนึ่งซ่อนอยู่

ฟู่เฉินหวนมองหลิวหม่านพลางกล่าวว่า “ใต้เท้าหลิว พอได้แล้วกระมัง”

“หากเกิดเรื่องขึ้นมา อาจจะพาลให้ทุกคนลำบากไปด้วย”

วาจาเย็นชาแฝงไปด้วยแววตักเตือน

หลิวหม่านได้แต่ข่มกลั้นโทสะพลางลุกขึ้นพลางปลุกปลอบว่า “อย่างไรเสีย แม่นางฝูเสวี่ยก็ต่างไปจากแม่นางทั่ว ๆ ไปในหอนางโลม หากท่านต้องการสตรีมาอยู่เป็นเพื่อน ข้าก็จักเตรียมการแสดงอย่างอื่นให้ท่านเอง”

“แม่นางฝูเสวี่ยก็คงจะเหนื่อยแล้ว ให้นางไปพักผ่อนที่ห้องปีกสักครู่เถอะ จากนั้นค่อยมาร่ายรำอีกสักสองสามเพลง! ข้ายังมิเคยชมการร่ายรำเทพเหมันต์อันเลื่องชื่อเลย!"

ดังนั้นนางรับใช้ทั้งสองคนจึงเดินเข้ามาเชิญลั่วชิงยวนออกไปจากงานเลี้ยง

แม่ทัพสวี่ยังมีโทสะและรู้สึกไม่พอใจ “เจ้ามันก็แค่หญิงคณิกาที่ร่ายรำเก่งสักหน่อยก็เท่านั้นแหละ ยังมีหน้ามาทำทีราวกับบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเสียเต็มประดาอีก”