ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 511

ลั่วชิงยวนคิดจะจุดตะเกียง แต่กลับมือสั่นและไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ฝูจ้าวจึงเดินเข้ามาจัดการให้ “ข้าจะจุดให้เอง”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ คุณชายฝู” ลั่วชิงยวนแสดงความขอบคุณ

จากนั้นนางก็รีบเดินไปที่มุมห้องแล้วเปิดตู้ลิ้นชักพลางรีบหยิบกล่องใบหนึ่งออกมาแล้วใช้กุญแจไขเพื่อเปิดดู

ฝูจ้าวเหลือบมองแล้วหรี่ตาเล็กน้อย

เมื่อลั่วชิงยวนเปิดกล่องดูแล้วเห็นว่าของยังอยู่ นางก็ถอนหายใจแรง ๆ ด้วยความโล่งอก

ยามที่หันกลับไป นางก็เห็นฝูจ้าวกำลังมองนางอยู่

ฝูจ้าวสะดุ้งตกใจไปชั่วขณะแล้วรีบหันหลังกลับไป “ขอโทษที หากเจ้ามิอยากให้ข้าเห็น ข้าจักออกไปก่อน”

หลังจากเขาพูดจบก็เตรียมจะเดินออกไป

ลั่วชิงยวนจึงห้ามเขาไว้

“คุณชายฝูเจ้าคะ” นางร้องเรียก

คุณชายฝูชะงักฝีเท้า

“ท่านมิเห็นสิ่งใดทั้งนั้น วันนี้ขอบคุณที่คุณชายฝูช่วยชีวิตข้าไว้นะเจ้าคะ ยิ่งไปกว่านั้น ข้าอยากขอร้องคุณชายฝูอีกสักเรื่องหนึ่ง”

“เรื่องใดหรือ?” ฝูจ้าวเอ่ยถาม

ลั่วชิงยวนตอบว่า "ข้าหวังว่าคุณชายฝูจักสามารถคุ้มกันข้าอยู่ในห้องตลอดทั้งคืนเจ้าค่ะ"

เมื่อฝูจ้าวได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกประหลาดใจ

เดิมทีเขาวางแผนจะช่วยชีวิตฝูเสวี่ยแล้วตามนางไป เพื่อจะได้รู้ว่าโฉนดที่ดินซ่อนอยู่ที่ใด

แต่เขากลับไม่คาดคิดเลยว่า ฝูเสวี่ยจะเชื่อใจมากจนถึงขนาดให้เขาอยู่ด้วยทั้งคืน

“นี่เป็นเรื่องสำคัญต่อหอฝูเสวี่ย ทว่ายามนี้มีหัวขโมยอยู่ในหอฝูเสวี่ย ข้าหาทราบไม่ว่าเป็นผู้ใดและข้าก็มิอาจเชื่อใจผู้ใดทั้งนั้น”

“หากหัวขโมยมาคืนนี้ ข้าคงมิอาจต้านทานไหว”

“คุณชายฝูช่วยข้าได้หรือไม่เจ้าคะ?”

เมื่อฝูจ้าวได้ยินเช่นนี้ เขาก็ดวงตาเป็นประกาย ทว่ายังคงกล่าวด้วยท่าทีบริสุทธิ์ใจว่า “ได้สิ”

“คืนนี้ข้าคุ้มกันแม่นางอยู่ในห้องเอง เชิญแม่นางไปพักผ่อนเถิด”

ฝูจ้าวนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่าทีเป็นสุภาพบุรุษยิ่ง ทั้งยังหันหลังให้นางอีก

ท่าทีเป็นสุภาพบุรุษเช่นนั้นจะมิทำให้คนรู้สึกสบายใจได้อย่างไรกัน?

ลั่วชิงยวนเก็บของกลับเข้าที่แล้วลุกขึ้นเดินไปที่เตียง จากนั้นก็ปลดม่านเตียงลงมา

หลังจากนั้นสักพักก็มีเสียงกรนเบา ๆ ดังขึ้นมาจากเตียง