ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 510

ท่านอาฉินยิ้มอย่างมีแต้มต่อ ทันใดนั้นก็คว้าคอของนางแล้วกดนางลงบนโต๊ะอย่างแน่นหนา

“เจ้าคิดว่าตัวเองมีอำนาจมากแค่ไหนกันเชียว? เพียงเพราะองค์ชายเจ็ดและอ๋องผู้สำเร็จราชการช่วยเจ้าเอาไว้ ไม่เช่นนั้น เจ้าจักยังนั่งอยู่ตรงหน้าข้าอย่างมีชีวิตเช่นตอนนี้ได้อย่างไร?!”

ลั่วชิงยวนขัดชืนอย่างอ่อนแอ กำลังเพียงหยิบมือนั้นก็มิได้เป็นภัยคุกคามต่อท่านอาฉินเลย

“เมื่อรู้ว่ามีทั้งองค์ชายเจ็ดและอ๋องผู้สำเร็จราชการ เจ้ายังกล้าวางยาข้าอีกรึ?” ลั่วชิงยวนกัดฟันดิ้นรน

ท่านอาฉินยิ้มอย่างเย็นชา “ยามฟ้าสางพรุ่งนี้ จะไม่มี ‘ฝูเสวี่ย’ ในใต้หล้านี้อีกต่อไป”

“ข้ามิสนใจว่าเจ้าเป็นใผู้ใด กับลิ่นฝูเสวี่ย ข้ายังสามารถทำให้นางตายไปอย่างเงียบ ๆ ได้ กับเจ้า ข้าก็จะทำให้หายไปอย่างเงียบ ๆ เช่นกัน!”

“พอเจ้าตาย สายลับที่ข้าส่งไปยังหอฝูเสวี่ยจะพบสมุดบัญชีและโฉนดที่ดินของเจ้าด้วย จากนั้นเราจะเก็บกระเป๋าไปยังหอฝูเสวี่ยทันที”

“ขอบคุณที่ดำเนินกิจการและมอบมันใหัข้า!”

ท่านอาฉินกล่าวและดึงกริชออกมาทันที

ดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา นางกัดฟันและกระทืบเท้าเหยียบลงบนหลังเท้าของท่านอาฉินอย่างแรง ทำให้นางกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ลั่วชิงยวนใช้โอกาสนี้ผลักนางออกไปและตะเกียกตะกายออกจากห้อง

ท่านอาฉินใบหน้าบอกบุญไม่รับ “เจ้าคิดว่าเจ้ามีปัญญาหนีได้งั้นรึ?”

“ใครก็ได้เข้ามา!“ ท่านอาฉินตะโกนทันที

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้ามากมายบนบันได

ทันทีที่ลั่วชิงยวนวิ่งไปที่บันได นางก็อดมิได้ที่จะประหลาดใจ ปรากฏว่าหอร่ำเมลัยก็เป็นของท่านอาฉินเช่นกัน

นางรีบเข้าไปในห้องด้วยความตื่นตระหนกและปิดประตูลง

ท่านอาฉินค่อย ๆ ออกไปนอกประตู

“ช่างน่าทึ่งจริง ๆ ที่เจ้ายังสามารถอดทนมาได้จนถึงตอนนี้ หลังจากถูกฤทธิ์ยาเข้าแล้ว”

“แต่กำลังในกายของเจ้าก็คงสลายไปหมดแล้ว หากเจ้าเชื่อฟังข้า ข้าจักให้เจ้าตายอย่างมิทรมาน”

เสียงที่เย็นชานั้นมีเจตนาสังหารเล็กน้อย

ลั่วชิงยวนเปิดหน้าต่างแล้วมองดู ก่อนจะเห็นลานเล็ก ๆ อยู่ด้านนอกหน้าต่าง

หันหน้าไปทางประตูหลัง

นี่คือชั้นสอง แต่กลับมีเชือกมากมายห้อยอยู่บนผนัง และมีเสาไม้ไผ่ตั้งไว้สำหรับตากผ้า

ที่ประตู คนเหล่านั้นเริ่มทุบประตูกันแล้ว

ลั่วชิงยวนดึงเชือกออกแล้วกระโดดลงไปทันที

เมื่อนางร่วงลงไป อาภรณ์ที่แขวนอยู่ก็พันร่างนางไว้ ลั่วชิงยวนมิได้รับบาดเจ็บ นางเดินโซเซลุกขึ้นจากพื้น ตะเกียกตะกายและวิ่งไปที่ประตูหลัง