ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 515

เมื่อท่านอาฉินได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของนางก็ฉายแววตื่นตระหนกและมีเม็ดเหงื่อผุดซึมเต็มหน้าผาก

ใต้เท้าเหอเหลือบมองท่านอาฉินด้วยท่าทีจนใจ เมื่อมีองค์ชายเจ็ดอยู่ที่นี่ เขาก็ทำอันใดมิได้นัก

“มา! จับตัวท่านอาฉินเข้าคุก! รอจนกว่าคดีจะกระจ่างแล้วค่อยจัดการตามกฎหมาย”

คนของทางการเข้ามาจับกุมตัวท่านอาฉินเอาไว้ทันที

จากนั้นก็พาตัวนางไป

บรรดาแม่นางที่ติดตามท่านอาฉินต่างรู้สึกตื่นตระหนก

พวกนางพูดไม่ออกไปสักพัก

หลีเถายิ่งรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นเรื่อย ๆ “ท่านอาฉิน! ท่านอาฉิน!”

ทว่านางร้องตะโกนไปก็เปล่าประโยชน์

ใต้เท้าเหอเหลือบมองหลีเถาที่ถูกลั่วชิงยวนตตรึงเอาไว้ “แม่นางฝูเสวี่ย”

ลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก “ข้าขอจัดการเรื่องนี้เองเจ้าค่ะ”

ใต้เท้าเหอเข้าใจสิ่งที่นางต้องการจะสื่อแล้วเอ่ยเตือนขึ้นมาว่า “อย่าถึงขนาดให้เลือดตกยางออกเล่า”

หลังจากเขาพูดจบก็เดินจากไป

คนของทางการทุกคนเองก็จากไปด้วย

เมื่อเห็นว่าผู้คนที่อยู่นอกประตูยังคงชมดูเรื่องสนุก ลั่วชิงยวนก็ขยิบตาแล้วสั่งให้พวกเขาปิดประตู

“แม่นางฝูเสวี่ย เจ้าคิดทำอันใดรึ?” ฟู่จิ่งหลีเหลือบมองหลีเถาด้วยท่าทีฉงนสงสัย

“ฉากนองเลือดเพคะ เชิญองค์ชายเจ็ดเสด็จขึ้นชั้นบนก่อนเถิดเพคะ”

ทันใดนั้นแม่เล้าเฉินก็เชิญฟู่จิ่งหลีขึ้นชั้นบน

แต่ก่อนที่จะเข้าไปในห้อง ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของหลีเถาดังขึ้นมาให้ได้ยินจากข้างล่าง

ลั่วชิงยวนคว้าผมของหลีเถาแล้วกระชากอีกฝ่ายขึ้นมาตบอย่างแรง

“เมื่อสักครู่นี้เจ้าเรียกซิ่งอวี่ว่ากระไรนะ? เรียกให้ข้าฟังอีกทีซิ” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนฟังดูทั้งกระจ่างใสและเยียบเย็น ทว่ากลับชวนให้คนสันหลังเย็นวาบ

หลีเถาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือขึ้นมาว่า “นะ… นางแพศยา…”

“ผู้ใดคือนางแพศยารึ?” ลั่วชิงยวนค่อย ๆ นั่งลงบนเก้าอี้

“ขะ… ข้าคือนางแพศยา!” หลีเถาคุกเข่าลงต่อหน้านาง

เมื่อไร้ซึ่งท่านอาฉินคอยหนุนหลัง วันนี้นางย่อมต้องตายเป็นแน่!