ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 523

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว เช่นนั้นคืนนั้นฟู่เฉินหวนก็เห็นฟู่อวิ๋นโจวเช่นกัน ทว่าเขามิได้รู้สึกประหลาดใจสักนิด

เขารู้ว่าฟู่อวิ๋นโจวเองก็ล่วงรู้ตัวตนของนาง

แต่เขากลับมิได้เอ่ยสิ่งใด

“ขอบพระทัยเพคะ” ลั่วชิงยวนตอบด้วยท่าทีซาบซึ้งใจ

“อย่าได้เอ่ยเช่นนั้น ขอเพียงเจ้าปลอดภัย ข้าจักมิไปหาฝูเสวี่ยหรือเผยความลับใด เจ้าวางใจเถิด”

นี่เป็นเรื่องที่แม้แต่หมอกู้ ฟู่อวิ๋นโจวก็ยังมิยอมบอก

มันเป็นเพียงเรื่องเดียวที่เขารู้

ถือว่าเป็นการตอบแทนน้ำใจของลั่วชิงยวน เพราะเป็นสิ่งเดียวที่เขาจะสามารถทำได้

“ขอบพระทัยเพคะ”

ฟู่อวิ๋นโจวกำลังจะเอ่ยวาจาบางอย่าง ทว่ารอยยิ้มของเขาพลันแข็งทื่อขึ้นมาทันที

เมื่อลั่วชิงยวนมองตามสายตาของอีกฝ่ายไปก็เห็นฟู่เฉินหวนยืนห่างออกไปมิไกล กลิ่นอายเยียบเย็นของเขาชวนให้คนรู้สึกสันหลังเย็นวาบ

“ดึกดื่นค่ำคืนแล้ว ท่านควรเสด็จกลับไปพักผ่อนเพคะ” ลั่วชิงยวนมองฟู่อวิ๋นโจว

ฟู่อวิ๋นโจวพยักหน้า “ได้สิ”

จากนั้นเมื่อลั่วชิงยวนจากไป ฟู่อวิ๋นโจวก็จากไปเช่นกัน

ลั่วชิงยวนที่กลับมาถึงเรือนเดินผ่านฟู่เฉินหวนไป นางมิได้หยุดฝีเท้าหรือเหลือบมองเขาเลย

ราวกับว่านางมองไม่เห็นเขาเลยสักนิด

ฟู่เฉินหวนหัวใจบีบรัดแล้วกำหมัดแน่น

……

วันรุ่งขึ้นก็มีข่าวมาจากใต้เท้าเหอ

ลั่วชิงยวนรีบไปที่ศาลาว่าการแล้วเห็นมือสังหารที่เปราะเปื้อนไปด้วยโลหิตทนรับการทรมานอยู่ในคุก

ใต้เท้าเหอเริ่มอธิบายให้ฟังว่า “คนผู้นี้ช่างปากแข็งนัก เขาถูกลงทัณฑ์มาครึ่งชั่วยามแล้ว แต่เขาก็ยังมิยอมเอ่ยสิ่งใด”

“ท่านจับตัวมาได้จากที่ใดเจ้าคะ?” ลั่วชิงยวนถาม

ใต้เท้าเหอตอบว่า “ที่หอร่ำเมรัย เจ้าต้องมิเชื่อแน่ เขาคือฉินเฟิงเถ้าแก่หอร่ำเมรัย!”