ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 522

ลั่วชิงยวนกระทืบเท้าเขาอย่างแรงแล้วยกมือขึ้นซัดฝ่ามือใส่เขา “ฟู่เฉินหวน ท่านมันบ้าไปแล้ว!”

ฟู่เฉินหวนกลับยิ่งเดือดดาลขึ้นเรื่อย ๆ แล้วรีบยกมือขึ้นต่อสู้กับนาง เขารู้สึกตกตะลึงที่ลั่วชิงยวนมีวรยุทธยอดเยี่ยมถึงเพียงนั้น ถึงแม้ว่าพลังจะมิแข็งแกร่งพอ ทว่าน้อยคนนักที่จะสามารถไล่ทันความเร็วในการตอบโต้ของนางได้!

นางไปเรียนรู้วรยุทธตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

สตรีผู้นี้มีเรื่องปิดบังเขามากมายเพียงใดกันแน่?

หลังจากต่อสู้กันมาสักพัก ฟู่เฉินหวนถึงจับมือของลั่วชิงยวนแล้วกักตัวนางเอาไว้ข้างหน้าได้

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เขาให้เจ้ามากเท่าใด? ข้าจักให้เจ้าสิบเท่า ห้ามเจ้าไปที่หอฝูเสวี่ยอีก!”

เมื่อเขานึกว่ายามที่นางร่ายรำอยู่ในหอฝูเสวี่ย มีบุรุษมากมายถึงเพียงนั้นจ้องมองนางด้วยท่าทีหื่นกระหาย เขาก็รู้สึกรังเกียจเสียจนโทสะลุกโชน

ลั่วชิงยวนยิ้มเยาะ “ขออภัย หม่อมฉันมิทำการค้ากับท่านอ๋อง!”

การค้า?

นางเห็นว่าเรื่องนี้เป็นการค้าจริง ๆ

ฟู่เฉินหวนโกรธจัด “เจ้าร่วงหล่นสู่สภาพเสื่อมทราม เกินกว่าจะเยียวยาได้แล้ว!”

ดวงตาแดงก่ำของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะ

ลั่วชิงยวนใช้ฝ่ามือเพียงข้างเดียวออกแรงซัดฟู่เฉินหวนกลับไป ก่อให้เกิดระยะห่างระหว่างพวกเขาขึ้นมา

ลั่วชิงยวนที่เปี่ยมไปด้วยโทสะจ้องมองฟู่เฉินหวนด้วยสายตาเย็นชา

เดิมทีนางคิดจะให้ฟู่เฉินหวนได้เห็นลั่วเยวี่ยอิงอยู่กับบุรุษอื่น

เดิมทีนางคิดจะเล่าเรื่องที่ตนเห็นผู้ที่มีรอยสักรูปนกอินทรีอยู่บนหลังมือให้ฟู่เฉินหวนฟัง

ทว่ายามนี้นางมิคิดจะเอ่ยสิ่งใดแล้ว

“ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะลืมสิ่งที่ให้สัญญากับหม่อมฉันอีกแล้ว บัดนี้ท่านมีสิทธิ์อันใดมาควบคุมหม่อมฉัน?”

เมื่อนางเอ่ยวาจาเย็นชาจบก็หันหลังเดินออกไปจากห้องตำรา

ฟู่เฉินหวนกำหมัดแล้วมองแผ่นหลังอันเด็ดเดี่ยวของนาง ราวกับมีหินก้อนใหญ่ขวางอยู่ตรงหน้าอกของเขา

พอลั่วชิงยวนเดินออกมาก็เห็นเงาร่างหนึ่งกำลังยืนอยู่ใต้ต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก

ลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง

ฟู่อวิ๋นโจว

เมื่อเห็นนางมองมา ฟู่อวิ๋นโจวก็มิได้หลบซ่อนแต่อย่างใด เขาเพียงแค่ไอสองสามครั้งเท่านั้น