ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 531

“เช่นนั้นท่านอ๋องเหมาหอฝูเสวี่ยครึ่งเดือน เพราะอยากได้สิ่งใดกัน?”

เสียงของฟู่เฉินหวนเยือกเย็น “ให้ครึ่งเดือนนี้ของเจ้า ปรนนิบัติเพียงข้าคนเดียว!”

ลั่วชิงยวนยิ้มเบาทีหนึ่ง “ได้สิ หากท่านอ๋องทรงมีกำลังเช่นนั้น ก็เสด็จมาทุกวันเถิดเพคะ”

“หม่อมฉันอยากให้เสด็จมาเสียเหลือเกิน”

นางกัดฟันพูดเสียงเข้ม

มุมปากของฟู่เฉินหวนกลับเผยเป็นรอยยิ้ม “ได้ เช่นนั้นก็รำเทพเหมันต์ก่อนเลย”

บัดนี้ เสียงครึม ๆ ของลิ่นฝูเสวี่ยดังขึ้น “ท่านเซียนน้อย การจู๋จี๋ระหว่างสามีภรรยา ข้ามิเล่นด้วยล่ะ ท่านรำเองเถิด”

พูดจบ ลิ่นฝูเสวี่ยจึงแอบออกจากห้องไป

ลั่วชิงยวนลุกขึ้น เดินไปกลางห้อง และเริ่มร่ายรำเทพเหมันต์

แต่ฟู่เฉินหวนมองท่วงท่าร่ายรำ ที่แม้จะมิผิด แต่กลับมิมีกลิ่นอายเสน่ห์หา กระทั่งสายตายังมิเหมือนกันแต่นิด

เมื่อร่ายรำต่อหน้าเขา นางมิใส่ใจเช่นนี้เลยหรือ!

ฟู่เฉินหวนคิดถึงรำเทพเหมันต์ที่นางร่ายรำบนเวที เมื่อเทียบกับนางในตอนนี้ ตอนนั้นนางกำลังยั่วยวนอยู่เห็น ๆ มิใช่หรือ!

มือที่ถือจอกเหล้าของเขา บีบแรงอย่างมิรู้ตัว

และแล้วจอกเหล้าก็แตก เศษแก้วบาดฝ่ามือของเขา

“นี่คือรำเทพเหมันต์หรือ!” น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนเย็นเยือก และเต็มไปด้วยโทสะ

ลั่วชิงยวนหยุดรำ และมองไปทางเขา “นี่มิใช่รำเทพเหมันต์แล้วคือสิ่งใดเพคะ?”

“หากท่านอ๋องรู้สึกว่าหม่อมฉันรำมิดี ท่านสามารถเปลี่ยนคนได้เพคะ”

ว่าแล้ว บุรุษนั้นก็เหมือนกันหมด

ชอบสตรีที่อรชรหยาดเยิ้ม

หากมิใช่เช่นนั้น ฟู่เฉินหวนคงมิสนใจหอฝูเสวี่ยแต่นิด

ที่เขาอยากดู คือการร่ายรำของลิ่นฝูเสวี่ย

ลิ่นฝูเสวี่ยเคยสอนนาง การร่ายรำมิได้รำเพียงท่า แต่ต้องถึงจิตวิญญาณ

ในใจมีความรู้สึก นัยน์ตาจึงมีความรู้สึก เช่นนี้เจ้าจึงสามารถร่ายรำวิญญาณของบทเพลงออกมาได้