ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 54

เมื่อคืนนางนอนดึก อาหารบาดเจ็บก็ยังไม่หายดี ทำได้แต่นอนคว่ำ นางจึงหลับไม่สนิทสักเท่าไหร่นัก ดังนั้นแม่นมเติ้งกับจือเฉาจึงไม่เข้ามารบกวนนาง

ปัง…

ลั่วชิงยวนที่ยังนอนหลับอยู่ถูกเสียงถีบประตูปลุกให้ตื่นขึ้นมา "เกิดอะไรขึ้น?"

ทันทีที่นางลืมตาก็เห็นร่างที่ก้าวเข้ามาด้วยความโกรธแค้น

สีหน้าอึมครึมและสายตาอันตรายทำให้ลั่วชิงยวนพลันสะดุ้งตกใจขึ้นมาทันที จากนั้นนางก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง "ท่านอ๋อง... เกิดเรื่องอะไรขึ้นเพคะ?"

เมื่อฟู่เฉินหวนเห็นสีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์เช่นเดียวกับในวันที่นางเป็นเจ้าสาว ก็ให้รู้สึกรังเกียจอยู่ในใจ

สตรีผู้นี้ช่างเสแสร้งเก่งเสียจริง ๆ !

ลั่วชิงยวนไม่ทราบว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่นางเห็นสายตารังเกียจเดียดฉันท์ของฟู่เฉินหวนซึ่งเย็นชาราวกับกริชได้อย่างเด่นชัด

จากนั้นนางก็ถูกฟู่เฉินหวนลากขึ้นมาจากเตียง ลั่วชิงยวนล้มลงกับพื้นแล้วกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

แต่ฟู่เฉินหวนที่แข็งแกร่งมากกลับไม่สนใจว่านางจะเจ็บตัวเลยสักนิดแล้วเดินก้าวยาว ๆ ออกไป ลั่วชิงยวนได้แต่กัดฟันลุกขึ้นและรีบเดินตามไป แต่นางก็ไม่อาจเลี่ยงอาการปวดแปลบจากการถูกกระชากลากถูไปได้

"เยวี่ยอิงกลับจวนไปแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าคงจะยับยั้งชั่งใจได้มากแล้วแท้ ๆ แต่ข้าไม่คาดคิดเลยว่าเจ้าจะก่อคลื่นลมในตำหนัก! ข้าผู้เป็นอ๋องอดทนกับเจ้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าหากเจ้ายังไม่รู้ผิดชอบชั่วดี เช่นนั้นตำหนักอ๋องแห่งนี้ก็คงเก็บเจ้าไว้ไม่ได้แล้ว!

ฟู่เฉินหวนน้ำเสียงเย็นชาไร้ซึ่งความอบอุ่นสักกระผีกริ้นเสียจนนางสัมผัสได้ถึงโทสะในจิตใจของอีกฝ่าย จากนั้นเขาก็กระชากแขนของนางโดยไม่ปรานีแม้แต่น้อยแล้วเดินออกไป

ตลอดทางที่ผ่านมา พวกนางรับใช้ บ่าวรับใช้และองครักษ์หลายคนที่เห็นเข้าต่างกระซิบกระซาบและชี้นิ้วมาที่นาง

นับเป็นเรื่องที่รังแต่จะสร้างความอัปยศอดสูให้แก่นาง

อาการปวดแปลบตรงแผ่นหลังทำให้นางดวงตาแดงก่ำ จากนั้นนางก็ตะคอกใส่ด้วยความโกรธจัดขึ้นมาบ้าง "ฟู่เฉินหวน ท่านเป็นบ้าอะไรกัน?!"