ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 540

“หยวนซื่อมิได้เป็นผู้ทำนายหญิงใหญ่ตาย กลับเป็นนายหญิงใหญ่เสียมากกว่า ที่วางพิษใส่หยวนซื่อเป็นเวลานาน จนทำนางต้องตาย!”

ทันทีที่ประโยคนี้ถูกพูดออกมา ร่างของลั่วชิงยวนสั่นคลอน

เป็นไปได้อย่างไร!

นางอาจมิรู้จักแม่ของลั่วชิงยวน แต่นางรู้จักอาจารย์เป็นอย่างดี

อาจารย์จะทำร้ายผู้อื่นได้อย่างไร!

“เมื่อนั้นเรื่องนี้ มิถือเป็นความลับ แม้จะถูกนายท่านปิดข่าว แต่ด้านนอกก็ยังมีคนลือกัน”

“หลาย ๆ คนต่างรู้ ภรรยาและอนุหลังเรือนอัครมหาเสนาบดีสู้กันจนเสียชีวิตตาม ๆ กัน”

“แต่ความจริงคือ หยวนซื่อนิสัยอ่อนโยน ยอมก้มหัวเป็นอนุอยู่ภายในจวนอัครมหาเสนาบดี ใช้ชีวิตกล้า ๆ กลัว ๆ พยายามไม่มีเรื่องกับผู้อื่น กลับเป็นนายหญิงใหญ่มากกว่าที่ใช้ตำแหน่งภรรยาเอกของตน รังแกหยวนซื่อไปไม่น้อย

“รายละเอียดนั้นข้ามิรู้ แต่การตายของนายหญิงใหญ่ นางทำตัวเองทั้งนั้น!”

“หลังนางตายได้ไม่นาน พิษของหยวนซื่อก็กำเริบ เชิญท่านหมอมาจึงรู้ว่านางถูกวางยาเป็นเวลานาน นายหญิงใหญ่ได้ตายไปแล้ว จึงไร้ยาถอนพิษ”

“ทำได้เพียงมองหยวนซื่อตายเพราะพิษกำเริบไปต่อหน้าต่อตา!”

เมื่อเซี่ยหว่านพูดถึงตรงนี้ นางควบคุมอารมณ์มิได้อีก

ร้องไห้โอดครวญออกมา

ส่วนลั่วเยวี่ยอิงเองก็น้ำตานองหน้า นางจดจ้องไปที่ลั่วชิงยวนอย่างโกรธเคืองและคับแค้น “เมื่อท่านแม่ของข้าตาย ข้าเพิ่งจะสี่ห้าขวบ เดิมทีมิควรจดจำภาพเหล่านั้นได้ แต่ฉากวันที่แม่ของข้าตาย ข้ามิมีวันลืม!”

“เลือดไหลออกเจ็ดทวาร เส้นเลือดและเส้นเอ็นในร่างต่างขาดหมด นางถูกทรมานจนตาย!”

ลั่วเยวี่ยอิงกัดฟันจ้องมาที่ลั่วชิงยวน ดวงตาของนางแดงก่ำ เต็มไปด้วยความเคียดแค้น “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะแม่ของเจ้า!”

“แม่ของเจ้าตายไปก่อน ข้าจึงได้แต่แก้แค้นเจ้าแทน! แค้นของท่านแม่ข้า ชาตินี้ข้ามิมีวันลืม!”

สายตาโกรธแค้นนั้น แทบอยากจะเฉือนลั่วชิงยวนออกเป็นชิ้น ๆ

ความเกลียดชังของลั่วเยวี่ยอิง ลั่วชิงยวนสามารถรู้สึกได้ นางมิได้แสดงแน่

แต่ว่า นางมิเชื่อว่าอาจารย์ของนางจะรังแกผู้อื่น และใช้วิธีเช่นนี้

นางเป็นถึงนักบวชหญิงแห่งแคว้นหลีรุ่นที่แล้วเชียวนะ!

ตำแหน่งสูงส่ง ผู้คนเคารพ นางไม่มีทางและมิจำเป็นต้องทำเรื่องแบบนี้!

เรื่องเมื่อตอนนั้น ต้องมิง่ายเช่นนี้แน่!

อีกอย่างสิ่งที่นางเอ่ยพูด น่าจะเคยพูดกับลั่วเยวี่ยอิงเมื่อนานมาแล้ว เหตุใดนางต้องทำเช่นนี้?

เพื่อให้ลั่วเยวี่ยอิงช่วยดึงนางออกจากทะเลแห่งความทรมานหรือ?

แต่คล้ายว่าลั่วเยวี่ยอิงจะช่วยนางมิได้

ลั่วชิงยวนรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดต้องมิง่ายเช่นนี้แน่

“เช่นนั้นก็รอดู คำที่เจ้าเคยสาบานไว้ เจ้าต้องแบกรับเอง”

ลั่วเยวี่ยอิงเกรี้ยวกราด “ปล่อยทาสใบ้!”

ลั่วชิงยวนหัวเราะเบาทีหนึ่ง จับหัวของทาสใบ้ขึ้น บังคับให้นางเงยหน้าขึ้น

ทาสใบ้จ้องนางเขม็งด้วยสายตาดุดัน

ลั่วชิงยวนกลับหัวเราะและกล่าว “ข้าสามารถรักษาเสียงของเจ้าได้ หากเจ้าอยากเอ่ยปากพูด ก็ย้ายมาทำงานกับข้า ข้าสอนเจ้าเอง”

วินาทีนั้น ทาสใบ้ตัวแข็งทื่อ

ลั่วเยวี่ยอิงร้อนรน และรีบกระทืบเท้า “ทาสใบ้ อย่าไปฟังนางพล่ามเหลวไหล! นางเพียงแค่อยากสังหารเจ้าเพื่อล้างแค้น!”