ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 591

“จ้าวเอ๋อร์ เจ้าทำอะไรอยู่? เจ้าต้องมาเรียนด้วยหรือ?”

เสียงทุ้มลึกอันหนักแน่นของชายวัยกลางคนดังขึ้น

นั่นคือเสียงของ ฝูว่านเจิง!

ครู่ต่อมา ประตูห้องตำราก็ถูกผลักให้เปิดออก

ทันทีที่ลั่วชิงยวนเดินไปที่โต๊ะ ฝูว่านเจิงก็เดินเข้ามาด้วยรัศมีอันน่าเกรงขาม เขาเหลือบมองลั่วชิงยวนด้วยดวงตาเฉียบคมราวกับนกอินทรี จากนั้นจึงจ้องมองไปยังฝูจ้าว

“จ้าวเอ๋อร์?” ฝูว่านเจิงตะโกน

แต่ฝูจ้าวที่ถูกทำให้หมดสติก็ไม่อาจตอบสนองได้

“เกิดอะไรขึ้นกับเขา?” ฝูว่านเจิงมองไปยังลั่วชิงยวนด้วยสายตาเฉียบคม

ลั่วชิงยวนตอบอย่างใจเย็น “เมื่อครู่นี้ จู่ ๆ คุณชายฝูก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อย เขามีเหงื่อออกราวกับฝันร้าย ข้าจึงขอให้เขานอนพักเสียก่อน แล้วข้าจะไปตามหมอ แต่ท่านกลับผ่านมาพอดีเจ้าค่ะ”

ฝูว่านเจิงผงะเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของนาง “ฝันร้ายงั้นหรือ?”

เขาก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะเอื้อมมือแตะหน้าผากของฝูจ้าวและแน่นอนว่าเขาสัมผัสได้ถึงเหงื่อที่มือของฝูจ้าวจริง ๆ

ฝูว่านเจิงหันหน้ามองไปรอบกายอีกครั้ง ทุกอย่างในห้องตำรายังคงเหมือนเดิม และของสำคัญบางอย่างก็ไม่ได้หายไปเขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขาเหลือบมองลั่วชิงยวนอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ข้าจะเรียกหมอมา เช่นนั้นเจ้ากลับไปเสียก่อน”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “เจ้าค่ะ”

นางก้าวเท้าเดินจากไป

แต่ทว่า ในขณะนั้น ดวงตาของฝูว่านเจิงก็แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขายกมือขึ้นเพื่อโจมตีที่ด้านหลังของลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนรู้ดีว่าฝูว่านเจิงไม่อาจปล่อยนางจากไปโดยง่าย นางจึงระมัดระวังตัวอยู่เสมอ นางเอนตัวไปข้างหลังเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีทันที ก่อนจะหันหลังกลับและยืนหยัดอย่างมั่นคง

ฝูว่านเจิงหรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาของเขาเยือกเย็นขึ้นเรื่อย ๆ “ทักษะของเจ้าค่อนข้างดี เป็นข้าที่ประเมินเจ้าต่ำไป”

นี่ไม่ใช่ทักษะที่นางรำจากหอนางโลมควรจะมี!

เขารู้มานานแล้วว่าฝูจ้าวกำลังหลงใหลนาง แต่ทว่าบุตรชายของเขากลับไม่เคยจริงจังกับนางรำจากหอนางโลม เช่นนั้นเขาจึงไม่ได้หยุดยั้งนาง