ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 634

“พี่สามขอให้ข้ามา เขาบอกว่าไทเฮาต้องการจะฆ่าท่าน หลิวไท่เฟยเรียกท่านเข้าไปในพระราชวัง เขาไม่รู้ว่าจะมีอันตรายใดเกิดขึ้นบ้าง เขาอยากไปหาหลิวไท่เฟย แต่เขาก็กลัวว่าจะทำให้หลิวไท่เฟยกลัวจึงขอให้ข้ามาแทน”

ฟู่จิ่งหลีไม่ได้ปิดบังแม้แต่น้อย

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย ปรากฏว่าเป็นเขานั่นเอง

“ถึงกระนั้นแล้ว หม่อมฉันก็ไม่เคยได้ยินท่านพูดถึงหลิวไท่เฟยมาก่อน ท่านมีความสัมพันธ์เช่นไรกับพระนางหรือเพคะ?” ลั่วชิงยวนเปลี่ยนเรื่อง

“นางอายุน้อยกว่าแม่ของข้ามาก ว่ากันว่าช่วงที่แม่ของข้ายังมีชีวิตอยู่นางก็ดูแลแม่ของข้า ทั้งสองคนเป็นเหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมา”

“แม่ของข้าตายลงในช่วงกลียุคในวัง คนส่วนใหญ่ที่ตายมักจะเป็นคู่แม่ลูก แต่แม่ของข้าตายในขณะที่ข้ารอดมาได้ คนในวังมากมายล้วนไม่รู้จักข้า ในวังหลังแห่งนี้ไม่มีนางสนมคนไหนอยากจะเลี้ยงดูข้า"

“ไม่มีใครต้องการข้าเลย”

น้ำเสียงของฟู่จิ่งหลีผ่อนคลายราวกับว่าเขากำลังเล่าเรื่องของคนอื่น มาพูดมาถึงตรงจุดนี้เขาก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ลั่วชิงยวนก็ผงะเล็กน้อยและรีบทำท่าทางห้ามเสียงดัง ก่อนจะหันมองไปรอบ ๆเพื่อดูว่ามีใครได้ยินสิ่งที่เขาพูดบ้างหรือไม่

“พูดถึงเรื่องกลียุคในวัง ท่านมิอยากมีชีวิตอยู่ต่อหรือไรเพคะ?” ลั่วชิงยวนลดเสียงลง

ฟู่จิ่งหลียิ้มอย่างไม่แยแสพร้อมกับพูดว่า "สิ่งที่ข้าพูดล้วนเป็นภูมิหลังของข้า ข้ามิได้พูดถึงอะไรที่จริงจังเสียหน่อย"

“ในเมื่อท่านกลัว เหตุใดเราไม่ออกจากวังไปหาที่นั่งดื่มกันเล่า?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

หลังจากออกจากพระราชวัง เดิมทีทั้งสองต้องการไปยังหอฝูเสวี่ย แต่ในระหว่างทางพวกเขาก็เห็นว่าหอร่ำเมลัยเปิดทำการอยู่ เช่นนั้นแล้วพวกเขาจึงเข้าไปข้างในพร้อมกับฟู่จิ่งหลี

ฟู่เฉินหวนซื้อหอร่ำเมลัยไปแล้ว ที่นี่จึงถูกแทนที่ด้วยกลุ่มคนที่น่าเชื่อถือ เช่นนั้นแล้วที่นี่จึงปลอดภัยมากกว่า

หลังจากอาหารและสุราถูกยกมายังโต๊ะแล้ว ลั่วชิงยวนยังคงถามต่อว่า “ท่านบอกว่าไม่มีผู้ใดไม่ต้องการ เช่นนั้นหลิวไท่เฟยที่ช่วยท่านเอาไว้หรือเพคะ?”

ฟู่จิ่งหลีพยักหน้าขณะดื่มพร้อมกับพูดว่า "ใช่แล้ว ไม่มีใครต้องการข้า ข้าจึงถูกเลี้ยงดูมาโดยนางกำนัลและขันทีในวัง อีกทั้งข้ายังต้องทนทุกข์ทรมานจากการถูกกลั่นแกล้งมากมายเมื่อตอนที่ข้ายังเด็ก"

“หลิวไท่เฟยคือผู้ที่ช่วยข้าเอาไว้ หากไม่มีนาง บางทีฟู่จิ่งหลีคนนี้คงไม่ได้มีชีวิตอยู่เช่นทุกวันนี้”

หลังจากฟังแล้ว สีหน้าของลั่วชิงยวนก็ดูเคร่งขรึม

ทั้งสองดื่มอวยพรซึ่งกันและกัน