ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 633

“หลิวไท่เฟย ท่านยังต้องการบูรณะพระพุทธรูปองค์นี้อีกงั้นหรือเพคะ?”

หลิวไท่เฟยพยักหน้าพร้อมกับเอ่ยว่า “สิ่งนี้ไม่อาจหายไปจากที่นี่ได้ ไม่เช่นนั้นข้าจะตายเร็วขึ้น”

ลั่วชิงยวนหรี่ตาเล็กน้อย ตายเร็วขึ้นงั้นหรือ?+

หากสิ่งนี้ทำให้หลิวไท่เฟยหวาดกลัวถึงเพียงนี้ นั่นหมายความว่าผู้ที่ให้สิ่งของนี้ย่อมมีสถานะสูงส่งกว่าหลิวไท่เฟยมาก

แม้ว่าหลิวไท่เฟยจะไม่ได้มีสถานะสูงส่งนัก แต่นางก็เป็นหนึ่งชายาขององค์จักรพรรดิ ในแง่ของสถานะแล้วนั้น นางก็เป็นรองเพียงไทเฮาเท่านั้น!

อีกทั้งตุ๊กตาตัวนี้ก็คล้ายกับสิ่งที่นางเคยเจอก่อนหน้านี้มาก

ดูเหมือนว่าวิธีการเดียวกันทั้งหมดนี้จะมาจากไทเฮา

ในขณะนี้ ป้าถ่านสี่ก็มาถึงแล้วพร้อมกับพูดว่า “ไท่เฟย องค์ชายเจ็ดเสด็จมาเพคะ”

เมื่อทั้งคู่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ต่างก็รู้สึกประหลาดใจ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญอย่างแท้จริง

หลิวไท่เฟยรีบเก็บข้าวของของนางพลางพูดกับลั่วชิงยวนว่า “เจ้าอย่าได้บอกเจ้าเจ็ดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าไม่อยากให้เขากังวล”

ลั่วชิงยวนพยักหน้าแล้วพูดว่า “เพคะ”

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินออกมาพบกับองค์ชายเจ็ดซึ่งถือของกำนัลที่นำมาเป็นพิเศษไว้ในมือ

“ช่วงนี้ไท่เฟยเป็นเช่นไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?”

หลิวไท่เฟยยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกับพูดว่า “โธ่ อย่าได้เป็นกังวลเรื่องของข้า เจ้าไม่ต้องมาเยี่ยมบ่อยนักหรอกเดี๋ยวผู้คนจะนินทาเอาได้”

ฟู่จิ่งหลีพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “กระหม่อมมาที่นี่เพียงเดือนละครั้ง มิได้บ่อยเลย กระหม่อมยังรู้สึกว่าน้อยเกินไปด้วยซ้ำ การที่กระหม่อมมาพบกับไท่เฟยหาได้เดือดร้อนผู้ใดไม่ พวกเขาจะนินทาก็ให้นินทาไปพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากพูดจบแล้ว ฟู่จิ่งหลีก็พยุงแขนของหลิวไท่เฟยด้วยความรักใคร่

เมื่อคนสองสามคนกลับมาที่ห้องโถงแล้วนั่งลง หลิวไท่เฟยก็เต็มไปด้วยความสุขใจ จากนั้นนางจึงเรียกให้นางกำนัลยกอาหารออกมาโดยหวังว่าจะได้ร่วมรับประทานอาหารกับฟูจิ่งหลี

ในระหว่างการสนทนาที่เป็นกันเองนี้ ลั่วชิงยวนสามารถบอกได้เลยว่า ความสัมพันธ์ระหว่างฟูจิ่งหลีและหลิวไทเฟยนั้นแน่นแฟ้นเป็นอย่างยิ่ง

เขาแสดงความห่วงใยต่อหลิวไท่เฟยในทุกด้าน อีกทั้งเขายังละทิ้งท่าทางที่ต้องระมัดระวังซึ่งทำให้เขาดูเหมือนองค์ชายเหล่านั้นด้วย

ขณะที่นางกำลังพูดคุย หลิวไท่เฟยก็พูดขึ้นทันทีว่า “เจ้าเจ็ด เหตุใดเจ้ายังไม่ทักทายพี่สะใภ้ของเจ้าอีกเจ้าอยู่ที่นี่มาได้สักพักแล้ว? เจ้าไม่รู้จักกันอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ฟู่จิ่งหลีก็เหลือบมองลั่วชิงยวนอย่างกระอักกะอ่วน ก่อนจะเอ่ยว่า “เป็นเพราะเรารู้จักกัน เช่นนั้นกระหม่อมจึงรู้สึกเขินอายพ่ะย่ะค่ะ”