ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 666

ขณะที่ลั่วชิงยวนกังวลว่าอาจมีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นที่ประตูตำหนักอ๋อง นางก็เห็นร่างที่ไม่คาดคิดในฝูงชน

ฟู่จิ่งหลี!

ฟู่จิ่งหลีวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

“ท่านกำลังทำอะไร?” ลั่วชิงยวนมองดูฟูจิงลี่ด้วยความสับสน

“ข้าไม่เก่งวรยุทธ แต่ข้ามีเงิน ข้าเชิญพวกเขามาเป็นพิเศษ พวกเขาจะคอยอารักขาท่านต่อจากนี้ไป! ไม่ว่าท่านจะไปที่ใดพวกเขาก็จะตามไปเช่นกัน!”

“ด้วยการต่อสู้ครั้งใหญ่นี้ การเดินทางย่อมปลอดภัยอย่างแน่นอน!” ฟู่จิ่งหลีกล่าวอย่างภาคภูมิใจในสติปัญญาของตน

“ท่านเชิญพวกเขามากี่คน?”

ฟู่จิ่งหลีมองไปยังคนเหล่านั้นแล้วพูดว่า “ประมาณเจ็ดสิบหรือแปดสิบคน”

“ท่านบ้าไปแล้วหรือ? ไม่มีพระชายาคนไหนในวังที่จะออกไปข้างนอกเพื่อเผชิญการต่อสู้ครั้งใหญ่เช่นนี้หรอก”

ฟู่จิ่งหลีถามอีกครั้ง “ท่านจะออกไปข้างนอกงั้นหรือ? ไปด้วยกันสิ!”

“อย่าตามหม่อมฉันมา!” ลั่วชิงยวนวิ่งหนีไปทันที

ฟู่จิ่งหลีไล่ตามนางไปพร้อมกับคนกลุ่มใหญ่จากสำนักวรยุทธ “รอข้าด้วย! ข้ายังเจ็บแผลอยู่เลย!”

เช่นนั้นแล้ว ด้านหลังของลั่วชิงยวนก็เต็มไปด้วยผู้คนติดตามราวเจ็ดสิบหรือแปดสิบคนจากสำนักวรยุทธ ขณะที่กลุ่มคนขนาดใหญ่เดินออกจากเมืองก็ดึงดูดสายตานับไม่ถ้วนตลอดทาง

แม้ว่าเสียงจะดังเกินไปจริง ๆ แต่ข้อดีก็คือตลอดทางที่พวกเขาไปก็นับว่าปลอดภัยอย่างแท้จริง แม้จะอยู่นอกเมืองก็ตาม

ลั่วชิงยวนไม่รู้ว่าอู๋อิ่งจะพานางไปที่ใด จากนั้นเขาก็เดินออกห่างจากเมืองไปไกลและเริ่มเดินขึ้นไปบนเขาอีกครั้ง

ฟู่จิ่งหลีซึ่งได้รับบาดเจ็บ เขาจึงทำได้เพียงเดินช้า ๆ ในขณะที่ลั่วชิงยวนขึ้นไปถึงยอดเขาก่อน

สิ่งที่ดึงดูดสายตาคือทะเลดอกไม้อันกว้างใหญ่

เสียงของอู๋อิ่งไม่อาจซ่อนความตื่นเต้นของเขาได้เลย “นางกลับมาแล้ว!”

“ใคร?”

“ลิ่นฝูเสวี่ย!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ร่างกายของลั่วชิงยวนก็สั่นสะท้านไปทั่วร่าง

นางก้าวไปข้างหน้า

ท่ามกลางทะเลดอกไม้คือหลุมศพของลิ่นฝูเสวี่ยจริง ๆ

ดอกไม้ป่าห้อมล้อมทั่วทั้งหลุมศพ เต็มไปด้วยดอกไม้ป่าไร้ชื่อ แต่เมื่อดอกไม้เหล่านี้อยู่รวมกันแล้วก็พูดได้ว่างดงามเป็นอย่างมาก