ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 697

เขานึกอยากจะพาตัวลั่วชิงยวนออกไปเสียเดี๋ยวนี้ แต่เขามิรู้ว่าจะกล้าสู้กับสายตาเย็นชาของนางได้อย่างไร

บรรดาหมอถูกส่งไปทีละคน พวกเขาถือล่วมยาและเวชภัณฑ์มากมายอยู่ในมือด้วย

เมื่อมองแวบแรก ก็ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไปรักษาอาการบาดเจ็บของเหยียนหน่ายซิน

ฟู่เฉินหวนหยุดหนึ่งในนั้น “หมอหลวงสวี่”

หมอหลวงสวี่หยุดและพูดว่า “พ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าอยู่นี่และคอยดูแลองค์ชายห้าและพระชายาอ๋องแล้วกัน ที่นี่ไม่มีหมอหลวงอยู่เลย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

……

หลังจากที่ฟู่อวิ๋นโจวได้รับยา และอาการทางกายภาพของเขาเป็นปกติดีแล้ว ลั่วชิงยวนก็เบาใจได้เปลาะหนึ่ง ก่อนจะฟลุบหลับลงไปกับโต๊ะ

ฟู่เฉินหวนเดินเข้าไปในห้องอย่างช้า ๆ หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาแล้วสวมให้ลั่วชิงยวนอย่างระมัดระวัง

ลั่วชิงยวนตื่นขึ้นมาในขณะนั้น แต่นางอ่อนล้าเหลือทนและไม่อยากจะขยับกายแม้แต่น้อย

ในเวลานี้องค์จักรพรรดิก็รีบมาอย่างใจจดใจจ่อ

“พี่สาม พี่สาม! นางผู้นั้นคือลั่วชิงยวนจริงหรือ? ท่านนี่ใจร้ายจริง ๆ เก็บงำเรื่องนี้ไว้จากข้ามาตั้งนาน!” ฟู่จิ่งหานรีบเข้าไปในห้อง

ฟู่เฉินหวนส่งเสียง ‘ชู่ว’ ออกไปทันที

องค์จักรพรรดิตกใจเล็กน้อย เขาลดเสียงลง และชี้ไปยังร่างที่นอนอยู่บนโต๊ะ “นี่พระชายาท่านหรือ?”

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วและดึงเขาออกจากห้องไป

“เจ้ายังกล้าจะถาม! เกิดอะไรขึ้นกับเหยียนหน่ายซิน? เกิดเรื่องขึ้นกับลั่วชิงยวนได้อย่างไร…?”

ฟู่จิ่งหานตกใจเล็กน้อยและตอบอย่างไร้เดียงสา “ข้าเองก็มิรู้เหมือนกัน”

“ท่านบอกให้ข้าตามใจเหยียนหน่ายซินมิใช่หรือ? จุดประสงค์ของการเดินทางไปล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ผลิของเรา ก็เพื่อจะปล่อยให้นางได้ทำตามอำเภอใจจนทำให้นางก่อความผิดพลาดครั้งใหญ่นี่นา!”

“วันนี้นางกล้าจับกุมพระชายาอ๋อง อีกทั้งยังทรมานนาง และยังปล่อยให้นางสู้กับหมาป่าในกรงอีก นี่เป็นความผิดและอัปยศอย่างยิ่ง!”